Psychotherapeut wordt zelf patiënt – boekreview van Misschien moet je eens met iemand praten?

Dacht jij ook altijd dat psychotherapeuten hun privéleven prima op orde hebben? Nou, vergeet het maar! Ook therapeuten kunnen hartverscheurend liefdesverdriet hebben. Wat er dan gebeurt, beschrijft Lori Gottlieb in Misschien moet je eens met iemand praten?

De Amerikaanse single moeder Lori heeft een succesvolle praktijk voor psychotherapie. Maar als ze door haar vriend aan de kant wordt gezet, raakt ze de weg een beetje kwijt. Niets menselijks blijkt haar vreemd.

Niet slapen

Lori’s werk gaat intussen gewoon door. In het boek beschrijft ze de sessies met een aantal cliënten: een man met zelfmoordneigingen, een pasgetrouwd stel waarvan de vrouw ernstig ziek is, en een vrouw die telkens relaties begint met verkeerde mannen. ‘Zolang ik een patiënt heb gaat het goed (…) maar buiten de sessies heb ik het soms niet meer’, schrijft Lori. ‘Eigenlijk gaat het met de dag slechter met me, niet beter. Ik kan niet slapen. Ik kan me niet concentreren.’

Zelf op de sofa

Lori besluit zelf een therapeut in de arm te nemen. Ook van de gesprekken met hem doet ze uitgebreid verslag. Tijdens de sessies ontdekt ze dat ze eigenlijk helemaal niet zoveel verschilt van sommige van haar cliënten: ook zij gaat een andere toekomst tegemoet dan ze lange tijd dacht.

Welkom in Holland

Is dat erg? Lori geeft zelf het antwoord als ze een grappig verhaaltje vertelt: je bereidt je voor op een reis naar Italië, en verheugt je op alle moois wat je daar gaat zien en meemaken. Maar als het vliegtuig landt, zegt de stewardess: ‘Welkom in Holland.’ Huh???

Minder flitsend

‘Je moet er dus opuit om nieuwe reisgidsen te kopen. En je moet een nieuwe taal leren. En je zult een heel nieuwe groep mensen ontmoeten die je anders nooit zou hebben ontmoet. Het is gewoon een andere plek. Het is er bezadigder, minder flitsend dan in Italië. Maar als je er een tijdje bent, weer op adem bent gekomen en om je heen kijkt... begin je te zien dat Holland windmolens heeft... en tulpen. Holland heeft zelfs Rembrandts.’

Andere bestemming

Lori vindt ons landje blijkbaar een ‘bezadigde’ plek. Daar moest ik wel om lachen. Maar ik vind haar verhaal een mooie beeldspraak. Ook Lori en haar patiënten ‘vliegen’ immers naar een andere bestemming dan ze hadden gedacht. En met wat inspanning kun je ook daar er het beste van maken.

Hoe gaat het verder?

Het boek leest als een spannende roman. Ik kon niet stoppen met lezen, zó graag wilde ik weten hoe het met Lori en haar cliënten zou aflopen. Intussen leerde ik ook het een en ander over psychotherapie en de menselijke psyche. Mijn mening? Misschien moet je eens met iemand praten? is een onderhoudend, interessant én leerzaam boek!

Je kunt Misschien moet je eens met iemand praten? HIER bestellen.