Review van een topboek: Beter worden is niet voor watjes

Je bent ernstig ziek, houdt er rekening mee dat je doodgaat, en dan gebeurt dat toch niet. Na het lezen van Beter worden is niet voor watjes van Bart van Eldert en Danielle Pinedo realiseer ik me dat overleven óók ingewikkeld is. Daar mogen we als zorgverleners best wat meer bij stilstaan.

Bart van Eldert en Danielle Pinedo zijn collega’s, en allebei in de veertig als ze ziek worden. Bart krijgt de diagnose leukemie, Danielle heeft borstkanker. Ze besluiten elkaar brieven te schrijven om ervaringen uit te wisselen. Lotgenotencontact, zou je kunnen zeggen. Maar dat klinkt zo zwaar.

Ziek met humor

En dat is de briefwisseling nu juist niet. Ziekenhuizen, chemo’s, een conditie die keihard achteruit holt en afnemende contacten: het blijken onderwerpen waar je prima luchtig over kunt schrijven. Of zelfs met veel humor. Bart: ‘Als het verdwijnen van vrienden en kennissen in dit tempo doorgaat, zie ik na mijn dood helemaal niemand meer.’

Blij-blij-blij, druk-druk-druk

Natuurlijk denken de schrijvers ook na over de manier waarop ze hun leven tot nu toe hebben geleid. Danielle zette haar werk altijd op één: ‘Het zal mij toch niet gebeuren dat ik doodga, terwijl ik zo weinig van het leven genoten heb?’ Bart is nog steeds de levensgenieter die hij altijd was, en wordt vrolijk van de vogeltjes in zijn tuin. ‘Ik wil andere mensen zeggen dat je niet blij-blij-blij of druk-druk-druk hoeft te zijn om met twee benen in het geluk te staan.’

‘Gewoon’ meedoen

Dan knappen Bart en Danielle op. Maar hoe vergroei je weer met het leven als dat zo lang heeft stilgestaan? Als je lijf nog pijn doet, je conditie slecht is en je nog steeds niet weet of je blijft leven? Daniëlle: ‘Ik voel de druk toenemen om “gewoon” weer mee te doen. Maar hoe doe je dat als je geen idee hebt waar het heen gaat?’

Is daar iemand?

Ook Bart vindt beter worden ‘een ramp’, omdat het in zijn toch al kleine wereld stiller is dan ooit. Hij krijgt geen bezoekjes of lieve telefoontjes meer. ‘Hallo, is daar iemand? Het doet nog steeds zeer hoor!’ Hij bekent zelfs heimwee te hebben naar de ‘qualitytime’ in het ziekenhuis.

Kijkje in de ziel

‘Beter worden is niet voor watjes’  leest als een trein. Dat komt door de humor en het vlotte taalgebruik (de schrijvers zijn dan ook journalist). Maar vooral omdat Danielle en Bart een kijkje geven in hun ziel. En dat maakt het boek voor zorgverleners zéér waardevol.

Beter worden is niet voor watjes kun je HIER bestellen.