Boekreview Die ene patiënt: verhalen die zorgverleners nooit meer vergeten

Het boek Die ene patiënt kan je bijna niet ontgaan zijn, het was volop in het nieuws. Journalist Ellen de Visser interviewt voor de Volkskrant wekelijks zorgverleners over patiënten die ze nooit meer vergeten. Gebundeld in dit boek, zeker als je in de zorg werkt, een absolute must-read!

Sommige patiënten of cliënten weten je diep in je ziel te raken. Ze veranderen je kijk op het leven of op de zorg die je geeft. Ze dringen door het scherm heen dat professionele afstand heet. Over die patiënten gaan deze ontroerende, eerlijke verhalen. Dat dappere meisje van twee jaar, de 60-jarige vrouw die overleed omdat jij de foto verkeerd beoordeelde en die jonge kerel die je leert dat niet behandelen ook een optie is.

De wielrenner

Het eerste verhaal trekt je meteen het boek in. Oncoloog Pieter krijgt Huib op het spreekuur. ‘We kunnen het vast goed vinden’, denkt hij nog, omdat ze de passie voor wielrennen delen. Pieter leert van Huib die ‘dwars door alle chemo’s heen fietst’, hij wordt geraakt door zijn autonomie en wrange humor. Er ontstaat een diepe vriendschap en hij past zelfs de euthanasie toe waar Huib hem uiteindelijk om vraagt.

Ik ben oprecht begaan met mijn patiënten, maar als ik de deur van het ziekenhuis achter me dichttrek moeten de zorgen weg zijn. Anders red ik het niet. Bij Huib lukte dat niet. Nooit eerder kwam een patiënt zo dichtbij.

De dood

‘Wij hebben zo’n intensief contact met mensen in een bijzondere, vaak emotionele periode van hun leven,’ zegt een van de zorgverleners in dit boek, ‘dat het niet anders kan of we worden aan het denken gezet.’ Dat zelfs iemand die je niet eens gekend hebt je eeuwig bij kan blijven, bewijst het verhaal van forensisch arts Bertine. Vroeg in de ochtend wordt ze opgepiept voor een verongelukte motorrijder, die waarschijnlijk al de hele nacht onderaan een dijk ligt.

En toen kwam de zon op. We werden omgeven door de schoonheid van de natuur, het was zo’n mooi en vredig beeld, terwijl naast ons een dode jongeman lag. En ik dacht aan zijn gezin, een vrouw, kinderen misschien, die vast erg ongerust moesten zijn omdat hij die nacht niet was thuisgekomen.

Conclusie

Een van de vele lezers schreef naar de Volkskrant: ‘Zat ik potverdorie zaterdagochtend al te janken bij het ontbijt.’ Dat snap ik wel. De verhalen grijpen je soms naar de strot en daarom is het een prachtboek!

Je kunt De ene patiënt van Ellen de Visser HIER bestellen.