OK-assistent Claudia reviewt het boek Hart en ziel – ‘Chirurgen en psychiaters hebben meer gemeen dan je denkt’

OK-assistent en blogger Claudia las het boek Hart en ziel van Remco Dijkstra en Martijn Möllers en was dolenthousiast. De gebundelde columns van deze psychiater en algemeen chirurg zijn niet alleen leerzaam, maar ook een feest van herkenning. ‘Sommige artsen in opleiding zijn inderdaad gewoon niet geschikt als chirurg. Zo hadden wij ooit eens Jonathan, de risiCO-assistent…’

In eerste instantie denk je: wat hebben een psychiater en een algemeen chirurg nu met elkaar gemeen? Chirurgen, dát zijn de dokters die er toe doen, vinden veel mensen (vooral snijdend specialisten…) Psychiaters lopen niet eens op de OK rond (had je gedacht). Maar zoals in het voorwoord van het boek Hart en ziel al staat beschreven: beide specialisten snijden… Martijn Möllers in het lichaam, Remco Dijkstra in de ziel. Allebei doen ze levensreddend werk!

Levensreddende elektroshocks

De eerste alinea uit de column van Remco Dijkstra met de titel ‘Levensreddende elektroshocks’ liet me enorm lachen:

Regelmatig ben ik werkzaam in een operatiekamer. Om te opereren? Nee, nee. De geschiedenis heeft uitgewezen dat als psychiaters het mes gaan hanteren, dit tot rampzalige gevolgen kan leiden.

Het waren niet de (schokkende!) fossiele ingrepen die hij vervolgens opsomde die mij aan het lachen maakten, maar de herkenning van het feit dat sommige artsen in opleiding gewoon ongeschikt zijn om toe te treden tot één van de snijdend specialismen.

Risico-assistent

Wij hadden bijvoorbeeld ooit Jonathan*, de risiCO-assistent… Die wilde psychiater worden, godzijdank. Want iets snijdends zou iedereen om hem heen fataal zijn geworden, de patiënt, het team, noem maar op. Onhandigheid in de gloria! Maar ja, de stages (coschappen) op de OK zijn wel verplicht. Hij was er dus, al zat hij het liefst van een afstandje ergens in de ruimte te aanschouwen wat er nu zoal op een OK gebeurt.

ECT (Electro Convulsie Therapie)

Maar goed, terug naar de column van Dijkstra. Die gaat over ECT’s (Electro Convulsie Therapie), een type behandeling dat gelukkig ook bij ons op het operatiekamercomplex wordt uitgevoerd. Ik als operatieassistent had/heb er nooit echt mee te maken, want het vindt plaats op de recovery. Door het boek van Dijkstra en Möllers leerde ik echter over het belang van deze ingreep.

Geen horrorbeelden

Bij ECT brengt de anesthesioloog de patiënt onder kortdurende algehele narcose, inclusief verslappingsmiddel. De psychiater dient met behulp van een vernuftig apparaat een kleine dosis elektrische stroom op het hoofd toe. Hierdoor wordt eigenlijk een epileptische toeval opgewekt. Dan gebeurt er gelukkig niets zoals je je voorstelt van films: veel ellendig geschok, patiënten die tegen het matras moeten worden gedrukt en andere shockerende beelden.

Resetknop tegen depressie

De patiënt is zogezegd slap door de medicatie. Uiterlijk is er weinig te zien, maar innerlijk werkt deze stroomversnelling als een soort resetknop voor mensen met een (zeer) ernstige depressie. Meer dan zeventig procent van de patiënten herstelt na de serie ECT-behandelingen, terwijl alle andere middelen (medicatie en therapie) daarvoor hadden gefaald! Dijkstra pleit dan ook voor meer bekendheid en voor het herroepen van de oude ideeën die over deze behandeling bestaan. Ik help graag mee! Bij deze…

Grappig boekje

Er staan nog veel meer leuke anekdotes in het boek, waarvoor hier geen ruimte is. Ik moest in elk geval regelmatig gniffelen om allerlei zeer herkenbare zaken. Gedurende het lezen kom je er in elk geval achter dat er veel meer verbinding is tussen fysiologie en psychologie dan de meeste mensen vermoeden. Dus ook chirurgen en psychiaters hebben veel meer gemeen dan je verwacht.

Met terugwerkende kracht: ‘Sorry Jonathan* de risiCO-assistent, we hebben de waarde van jouw droomvak onderschat…’

*De naam van Jonathan is gefingeerd.