'Toch een witte kerst, wat een verrassing!'

Witte kerst

“Oh, wat had ik toch graag mijn laatste kerst een witte kerst gehad.”

Twee weken geleden gaf je dit aan bij een collega. Deze collega appte me deze week: “Anne, wij werken op 24 december samen. Is er iets wat we voor haar kunnen doen? Het is ruim boven 0 graden.”

We appten heen en weer over nep sneeuw, op het dak werken, de brandweer laten komen. Weet je wat? We zorgen ervoor dat we van een laken en een oranje neus een soort sneeuwpop maken en dan zien we wel hoe we het verder vormgeven. Ik kon nog aan een paar zakjes nep sneeuw komen en vanmorgen bedachten we dat mijn collega op het terras op een verhoging ging staan als sneeuwpop, terwijl ik je naar buiten zou rijden en sneeuw zou strooien.

Zo gezegd, zo gedaan. Jij wist van niets.

Ik hielp mijn collega omkleden tot sneeuwpop, ik hielp jou uit bed, in de badjas, in de rolstoel. Extra deken eromheen en hop, naar het terras. Ondertussen zocht ik op mijn eigen telefoon het liedje 'Let it snow' en had ik jouw telefoon om te filmen, terwijl jij je maar steeds afvroeg wat we toch in petto hadden.

Ik reed je naar het terras, speelde de muziek af, sloeg de terrasdeuren open terwijl het begon te sneeuwen. Je armen gingen omhoog, je zong mee, genoot zo enorm en riep: “Toch een witte kerst, wat een verrassing!”

De sneeuw (of waar dat plastic spul voor doorgaat) zit in je haar, je wenkbrauwen, op je sokken, maar je zegt: “Laat maar zitten, dan geniet ik er de hele dag nog van.” Je hebt meteen toen je weer in bed lag, de foto’s en het filmpje een paar keer bekeken en naar je dochter gestuurd. Je ligt vermoeid, maar met een enorme grijns in bed na te genieten.

Wat is het toch bijzonder mooi om te zien dat zoiets kleins zo’n groot geluk kan brengen. Een witte kerst!