'Ondanks de regendruppels die nog rijkelijk naar beneden vloeien, hangt er geen bui meer boven mijn hoofd'

‘??? ???? ?????????, ????? ???????’, ?????? ?? ??????? ???.

Terwijl ik naar de voordeur loop, voel ik de kleine stroompjes van de plensbui over mijn voorhoofd naar beneden lopen. Deze week had ik het gewoon even niet zo lekker, niet omdat ik negatief wil zijn, maar het gewoon even zo voelt. Een griepje, druk, pittige casussen, veel gewerkt en privé ook het een en ander aan de gang. Maar gelukkig is het bijna weekend en alles in mij vraagt daar om.

‘Goedemorgen zonnestraal’, roep ik als ik binnenstap. Zoals gewoonlijk ontvang ik geen reactie.

Er steken een paar plukjes donkerbruin haar onder het dekbed uit. ‘Goedemorgen!’, probeer ik nog een paar keer tevergeefs. Zachtjes leg ik mijn hand op die van haar. Verschrikt kijkt ze mij in één keer vol in mijn ogen aan.

De schrik trekt weg en gaat over naar een liefdevolle blik: ‘Oh, mijn liefste lieverd.’ Voor ik het weet slaat ze haar armen om mij heen en trekt ze mij half bij haar in bed. ‘Wat ben ik blij je weer te zien! Ik heb je zo onwijs gemist!’

De eerste vijf minuten laat ze mij niet meer los. En kletst ze de oren van mijn hoofd. En ik? Ik vind het eigenlijk wel even prima. Terwijl ik mijn zorg lever, vertelt ze mij de verhalen van de afgelopen week dat ik niet bij haar was. Ze is enorm ziek geweest. Ze voelt dat het einde begint te naderen en dat is ook oké, zegt ze. Ze schraapt haar keel: ‘Maar dat even terzijde, het heeft wel heel lang geduurd voordat ik je weer eens zag!’ We lachen er samen om.

'Dag lieve zonnestraal', zeg ik als ik klaar ben met de zorg. ‘Snel weer terugkomen, want ik zie je zo graag!’, zegt ze met een ondeugende blik.

Haar lieve glimlach en de complimentjes doen mij vandaag even goed. Ondanks de regendruppels die nog rijkelijk naar beneden vloeien, hangt er geen bui meer boven mijn hoofd. Zeiknat van de regen, maar er siert een glimlach mijn gezicht.

Wat is mijn werk toch mooi!