'Drie overlijdens in een week tijd hakt er behoorlijk in en vaak speelt dat nog wel een poosje door mijn hoofd'

Drie overlijdens in een week tijd...

Nadat ik een lange dag hard heb gewerkt, loop ik naar mijn auto terwijl ik naar mijn schoenen staar. Heel de dag ben ik al wat afwezig. Drie overlijdens in een week tijd hakt er behoorlijk in en vaak speelt dat nog wel een poosje door mijn hoofd. Hoewel je weet dat het bij het leven hoort, doet het toch meer met je dan je had gedacht. In mijn zak voel ik mijn telefoon trillen, en als ik op mijn scherm kijk, zie ik dat het de arts is.

'Goedemiddag met Eva.' ‘Goedemiddag, ik zou graag nog even met je evalueren, kan dat?’ 

Samen nemen we de casussen door van twee cliënten die onder behandeling waren van deze arts. Een ontzettend fijne en prettige samenwerking, waarbij ik hem kon bellen als ik vragen, advies of hulp nodig had. We komen tot de conclusie dat we gedaan hebben wat we konden en we het een volgende keer niet anders zouden doen. Vooral omdat samenwerken in deze fase meer dan belangrijk is.

En toen zei die grote stoere mannelijke dokter: ‘Hé Eva, het is oké als dit je aangrijpt, dat doet het bij mij ook. Daar hoef jij je niet voor te schamen!’

Ik glimlach en antwoord: 'Ja, dit wil alleen maar zeggen dat we, naast zorgverlener, gelukkig ook nog gewoon mens mogen zijn!'