Kees is verpleegkundige bij Ambulancewens: ‘Soms sta ik er wel met een dikke strot bij, ja’

‘Al negen jaar rijd ik als verpleegkundige mee met mensen die hun laatste wens in vervulling laten gaan. Gek genoeg zijn het vooral de kleine, basale wensen die me het meest raken. En dan vooral als het om iemand gaat die nog maar net weet dat zijn of haar leven er bijna op zit. Gisteren bijvoorbeeld kwam er een spoedwens binnen van een dove mevrouw van tachtig.’ 

Verkeerd hoestje

‘Ze ging pas geleden naar de huisarts met wat klachten zoals we die allemaal wel eens hebben, maar werd direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Al snel bleek dat ze een bijna volledig afgesloten slokdarm had, en een fistel naar de slokdarm vanuit de luchtpijp. Eén verkeerd hoestje zou haar dood betekenen; het kon elk moment gebeuren.’ 

Persoonlijk afscheid

‘Het was haar wens om letterlijk afscheid te nemen van haar leven. Samen met familie reden we naar haar appartement, waar ze sinds de diagnose in het ziekenhuis niet meer was geweest. Ik keek op gepaste afstand toe hoe ze haar meubelstukken aanraakte. Een hand op haar bed, een laatste blik op het schilderij boven de bank.’

Indrukwekkend

‘Een heel persoonlijk afscheid van de plek waar ze jaren van haar leven had doorgebracht; de laatste jaren, zo bleek dus nog maar kort geleden. Daarna zijn we naar een dagcentrum gegaan waar ze veel kwam. Heel indrukwekkend om te zien hoe ze de andere dove mensen daar gedag zei; ze namen afscheid van elkaar zonder woorden uit te spreken, maar zo voelbaar intens.’ 

Dankbaar

‘Op zulke momenten voel ik me vooral heel dankbaar dat ik zoiets mogelijk kan maken voor iemand, dat is echt bijzonder. Soms heb ik wel even een dikke strot, bijvoorbeeld als het om een laatste wens van een kindje of zijn ouders gaat.’

Eigen leven

‘Laatst lag er een klein mannetje van zes maanden op de brancard, dan denk ik toch wel even aan mijn kleinkinderen. Het werk zet me regelmatig aan het denken over mijn eigen leven, maar ik vraag me nooit af wat ik zelf zou willen in mijn laatste levensfase. Ik denk dat je dat pas echt kunt, als het zover is.’

Vertrouwensband

‘Veel mensen willen nog een laatste keer naar de zee. Ik zie ze dan de weidsheid in zich opnemen, de geur van de zee opsnuiven. Het enige dat ik op zo’n dag kan doen, is zorgen dat ze een mooie dag beleven. Meer kún je niet, dat maakt het voor mij minder beladen. Meestal heb ik ook snel een klik, een vertrouwensband. Het voelt vaak voor mij en alle betrokkenen zoals vroeger op een schoolreisje: die kriebel van niet weten hoe het zal zijn, erop uit gaan, de prettige spanning voorafgaand aan een bijzondere dag.’

Ingrijpen

‘Soms moet ik als verpleegkundige bijsturen, omdat ik zie dat iemand gaandeweg te vermoeid raakt. Dan komt mijn kennis goed van pas. Ik heb tot mijn pensioen als ambulanceverpleegkundige gewerkt, dus ik kan ingrijpen als het nodig is. Daar word je als vrijwilliger ook per wens op geselecteerd. Het werk voor Stichting Ambulancewens geeft me veel voldoening, ik zie het als een zinnige voortzetting van mijn loopbaan.’