'Ik besloot ook een poging te wagen om de proppen te lijf te gaan, maar dan anders'

DEMENTIE & OORPOEP

Ondanks gehoorapparaten ging het gehoor van één van de bewoners achteruit. Verzekeringstechnisch kwam het goed uit, ze kwam in aanmerking voor een stel nieuwe gehoorapparaten. Een audicien kwam langs en constateerde dat ze niet alleen toe was aan nieuwe apparaten, maar dat er ook sprake was van behoorlijk wat proppen oorsmeer. En dat euvel moest eerst aangepakt worden, anders hebben logischerwijs nieuwe apparaten geen zin. Er werd een afspraak ingepland, zodat de (huis)arts en/of verpleegkundige die proppen te lijf kon gaan.

Op die bewuste dag werd mevrouw uit de huiskamer gehaald door een verpleegkundige, gevolgd door een huisarts om haar mee te nemen naar haar kamer om daar haar oren uit te spuiten. Er ging ook nog een medewerker van de woning mee zodat ze in ieder geval wel een min of meer bekend gezicht bij zich had. De reden dat ze door al de mensen meegenomen werd naar haar kamer was haar volstrekt niet duidelijk, maar ze was, zoals altijd, meegaan en vriendelijk. In haar kamer met voor haar min of meer vreemde mensen, begreep zij nog altijd niet goed wat er van haar verwacht werd, laat staan wat er precies ging gebeuren. Ze hoorde immers niet veel van wat er gezegd werd en veel tijd om het haar uit te leggen werd er niet genomen. Dus toen dat giga-oorproppenspuitding tevoorschijn kwam en ze haar hoofd vasthielden om dat ding in haar oor te steken, protesteerde ze. En dat was iets bijzonders, dat deed ze praktisch nooit. Nu wel, en heel beslist ook, ze was bang, begreep er niets van en dacht dat ze haar kwaad wilden doen.

Nog maar een keer proberen dacht de medici, nu haar hoofd wat beter vasthouden dan zou het wel gaan. Haar protest werd nog heviger, ze wrong om los te komen, dít liet ze niet gebeuren!

Tja, wat nu? “Jammer, dan maar geen nieuwe 'apparaten'.”

Ook die beslissing ging langs haar heen, ze begreep nog steeds niet waarom ze haar kwaad wilden doen en was opgelucht dat ze weer naar de voor haar vertrouwde huiskamer gebracht werd. En zo werd er in de rapportage vermeld dat oren uitspuiten niet lukte, en er dan ook geen nieuwe apparaten zouden komen. Het zou waarschijnlijk toch niet veel uitmaken, door haar dementie begreep ze al veel niet meer en of ze nu echt meer zou gaan horen door nieuwe apparaten en haar begrip wat zou verbeteren, werd ernstig betwijfeld.

Het zat me niet lekker toen ik dit las in de rapportage en hoorde hoe een en ander aangepakt was. Ik geloofde er eigenlijk wel in dat wanneer ze wat beter zou horen, ze in ieder geval wat meer mee zou krijgen van haar omgeving. Uit ervaring weet ik hoe ellendig het is wanneer je oren verstopt zitten. Ik besloot ook een poging te wagen om de proppen te lijf te gaan, maar dan anders.

Ik nodigde haar uit om op haar kamer koffie te gaan drinken. Ze nam de uitnodiging aan en zo zaten we even later in haar kamer wat te drinken, en intussen in een fotoalbum te kijken. Nadat we even zo hadden gezeten, haalde ik een flesje olie uit de badkamer, liet het aan haar zien terwijl ik weer naast haar was gaan zitten en met heel duidelijk praten en gebaren, begreep ze dat ik wat in haar oor wilde druppelen. Dit ging prima en om het even in te laten werken, keuvelde ik weer even met haar over de foto’s die voor ons lagen. Ik liet haar vervolgens een klein spuitje zien van 10 cc en liet haar zien dat ik er water in opzoog. Ze volgde het met belangstelling en was helemaal op haar gemak.

Ik liet haar een bekkentje zien en deed het bij mezelf voor door het op mijn schouder te houden onder mijn oor en vroeg vervolgens aan haar om hetzelfde te doen. Ze pakte het bekken, en ja hoor ze hield het onder haar oor. "Zo goed?", vroeg ze. Weer liet ik haar eerst het spuitje zien, wees op mijn oor en toen op de hare en vroeg haar toestemming om in haar oor wat water te spuiten. Ze stemde toe, en zo kon ik terwijl zij het bekken op zijn plaats hield, een kleine hoeveelheid water in haar oor spuiten. Met zo weinig cc schiet dat natuurlijk niet zo op, maar dat gaf niets, ik kon het gemakkelijk een paar keer herhalen, ze bleef al die tijd rustig zitten en hield het bekken op zijn plaats. Net toen ik het eigenlijk op wilde geven, omdat er alleen wat velletjes uit leken te komen, zakte er een grote prop oorsmeer in haar gehoorgang die ik er met een gaasje uit kon trekken!

En wat een prop! Echt een joekel, ik liet het aan haar zien en ze was een en al verbazing! We hebben er samen om gelachen, is me dat even oorpoep! Toen ik haar terugbracht naar de huiskamer, bedankte ze me. Is dat niet mooi? Dit bewijst toch wel dat het zo ontzettend belangrijk is dat je eerst echt contact maakt, een verbinding tot stand brengt en dan pas actie onderneemt, daar is totaal geen drang of dwang bij nodig!

Twee weken later deed ik hetzelfde met haar andere oor en heeft ze intussen twee nieuwe hoortoestellen! Of ze nu beter hoort? Denk het wel, ze is in ieder geval van die ellendige oorpoep af!