Hospiceverpleegkundige Esther: ‘Hij wilde snel euthanasie, maar toen hoorden we dat zijn vrouw met corona in het ziekenhuis lag’

Het was zijn eigen wens om bij ons opgenomen te worden. Hij had speciaal ons hospice uitgekozen, omdat het zo klein, en waarschijnlijk, dus ook cosy zou zijn. 

Einde verhaal

Na een gevecht van drie jaar tegen een coloncarcinoom (dikke darmkanker), heeft hij de strijd op moeten geven. Met metastases en een abces bij zijn darm was het voor hem einde verhaal. Hij werd opgenomen met twee slangen uit zijn buik; drains die het vocht uit het abces moesten opvangen en een stoma. De pijn door de metastases in zijn bekken en onderrug werd onder controle gehouden door morfine.

Drukte van belang

Het was een stille man. Het viel hem toch enigszins tegen in ons hospice. Op één dag zag hij vier keer twee vrijwilligers, een kookvrijwilliger, drie verpleegkundigen en ontmoette hij ook de drie coördinatoren. Gelaten liet hij alle ontmoetingen over zich heen komen en trok zich terug. Uitkijkend naar het bezoek van zijn lieve vrouw, dochter en schoonzoon. 

Rust

Het was in het begin van de coronatijd, maar al snel moesten alle vrijwilligers naar huis. Het was veiliger voor hen, maar ook voor de cliënten en ons om zo min mogelijk mensen het hospice in te laten. Hij vond het niet erg, de rust die over het hospice heen viel, was voor hem heerlijk. 

Klaar voor zijn laatste reis

In zijn leven had hij veel reizen gemaakt. De stilte in het hospice maakte dat hij uit zijn schulp kwam. Hij praatte honderduit over de vele reizen die hij had gemaakt. Over zijn laatste reis was hij resoluut. Hij wilde hij niet afwachten wat de ziekte hem nog verder zou brengen. Zijn besluit stond vast: ‘Ik wil euthanasie, en het liefst zo snel mogelijk’. Samen met de SCEN-arts en huisarts besprak hij zijn gewenste vertrekdatum. 

Direct geïsoleerd 

Niet alleen voor hem, maar voor ons allemaal kwam de grote schok toen we hoorden dat zijn vrouw met spoed was opgenomen in het ziekenhuis vanwege besmetting met het coronavirus. Uit voorzorg, en volgens de regels van het RIVM, werd hij direct geïsoleerd. Zijn vrouw was immers dagelijks bij hem op bezoek geweest.

Toegang ontzegd 

Hoe onmenselijk. De toegang naar het hospice van zijn dochter en schoonzoon (die in hun huis inwoonden) werd direct ontzegd. We probeerden zijn dochter te bereiken om met haar de genoodzaakte maatregelingen te bespreken, maar zij had het druk met haar moeder. 

Hartverscheurend

Zijn dochter zag alleen maar de vele oproepen op haar telefoon en was naar het hospice geracet. Haar vader zag haar aan komen rijden en verbrak alle regels. Ondanks zijn isolatie, slangen en zakken, pijn en instabiliteit, liep hij resoluut zijn kamer uit op weg naar de voordeur, naar zijn dochter. Op afstand spraken ze elkaar huilend, om daarna ieder hun eigen weg terug te gaan. ‘Wat een overdreven onzin!’ riep hij, diep getroffen door alles wat hem overkwam.  

Annulering

Vol zorgen om zijn vrouw en vechtend tegen zijn toenemende pijn trok hij zich terug in schulp. Wat miste hij haar, ondanks de Skype-sessies die hij nog met haar kon doen. Er was hoop, want ook al lag ze aan de beademing: ze lag niet op intensive care. Zijn laatste reis stelde hij uit. Hij kon niet gaan zonder de aanwezigheid van zijn geliefde vrouw. Zonder zekerheid dat het goed met haar zou komen. 

Over leven

Na testen op zijn dochter, schoonzoon en hemzelf kwam de opluchting: ze waren negatief getest op het coronavirus. De isolatie werd teniet gedaan, onze pakken konden weer uit en zijn dochter en schoonzoon mochten met mondkapjes op, weer op bezoek komen. Het leven was voor hem geen leven meer. Al lang niet meer. Leven over het leven heen. Leven met zijn laatste krachten. Vasthouden omdat hij nog niet kon loslaten.

Taart en champagne

Wat waren we allemaal blij. Onze blijheid viel in het niet bij de zijne. Na twee weken afbouwen van de beademing was zijn vrouw thuisgekomen. We hadden taart en champagne om het te vieren. Door dit goede nieuws en de dexamethason die hij de dag ervoor bij zijn medicatie had gekregen, kreeg hij een mooie opleving. Een klein stukje kwaliteit van leven, bovenop het gekwelde leven. Een opleving is een extra cadeautje voor een terminale patiënt: je voelt je, heel even, beter dan ooit!

De reis werd ingezet

Na een dag klachtenvrij te zijn geweest, mocht zijn vrouw weer komen. Ook werd nog een laatste wens vervuld: een middagje naar het strand van Scheveningen. En de wens voor zijn laatste reis werd gepland. De voorbereidingen voor euthanasie werden getroffen door het technisch team. De nacht voor zijn reis was hij stil, wakker en onrustig. Maar hij bleef resoluut. 

Aardse leven loslaten 

En met de hand van zijn geliefde in de zijne, en in nabijheid van zijn dochter en schoonzoon, kon hij het aardse leven loslaten, en begon zijn nieuwe reis naar een onbekende bestemming.

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-‘.