Een sjamaan op de SEH - ‘Mijn gekleurde kralen stralen peace uit’

Laatst nog riep een van de artsen hem bij een lastige patiënte. ‘“John, in kamer 6 is een mevrouw volledig over haar toeren. Ze is zo agressief, we moeten een infuus zetten maar dat lukt niet”. Ik liep naar binnen, mijn gekleurde kralen stralen dan meteen uit: peace. Toen ze mijn kralen mocht aanraken werd ze nog rustiger. Ik kon de dokter erbij roepen voor het infuus, ze gaf geen kik toen de naald erin ging, ze trok haar arm ook niet meer weg. Ik verplaats me volledig in de patiënt. Door ziekte en stress kan boosheid de overhand krijgen. Met een beetje hulp van het universum ebt die boosheid weg.’

Graag gezien

Als John Wong Fat ‘zijn’ ziekenhuis inloopt, wordt hij van alle kanten enthousiast begroet. John werkt al sinds 2000 als afdelingsassistent op de SEH in stadsziekenhuis OLVG, in het hart van de multiculturele wijk Amsterdam-Oost. Inmiddels is John met pensioen, maar op verzoek van het ziekenhuis werkt de goedlachse Surinamer er nog steeds twee dagen in de week op afroepbasis. Hij brengt onder anderen SEH-patiënten naar de ziekenafdelingen en vult alle voorraden aan, zodat artsen nooit misgrijpen.

Koning van het OLVG

Maar hij geldt er vooral als de man die zelfs de paniekerigste patiënten rustig weet te krijgen. Hoe? ‘Doordat ik een engel op mijn schouder heb’, lacht John. ‘Ik ben op de wereld gezet om mensen blij te maken. Ze noemen me ook wel de sjamaan, de kralenman, of zelfs de koning van het OLVG.’

Fanclub

Nadat hij in 1969 vanuit Suriname naar Amsterdam kwam, werkte hij in buurthuizen en in een ziekenhuisapotheek. Tot hij bij het OLVG terecht kwam. Hij heeft er inmiddels een behoorlijke fanclub van dankbare patiënten. ‘Soms zoeken mensen me in het ziekenhuis op, dan vragen ze aan de portier waar die dokter met de kralen zit. Ik zeg dan altijd: “Je weet dat ik geen dokter ben”. Dan antwoorden ze: “Johnnie, je bent geen dokter, maar je bent mijn dokter”.’

Meteen stil

Toen laatst een moeder met haar ontroostbare, krijsende kind op de babyafdeling van de SEH zat, vroeg de dienstdoende kinderarts John erbij. ‘Het kind zag mijn kralen, we maakten contact, het was meteen stil. De moeder was stomverbaasd: “Hoe doet u dat?” Nu roepen ze me er steeds bij als ik er ben.’

Adem in, adem uit

‘Ik kom automatisch op plekken waar men mij nodig heeft. “Alles komt goed hoor, probeert u lekker te ontspannen, vrij in en uit te ademen.” Ik heb niet veel tijd nodig om mensen gerust te krijgen.” John grapt weleens dat hij een appartementje wil boven het ziekenhuis. ‘Ik blijf gezond door mijn kruiden uit de Surinaamse jungle. Als het aan mij ligt, doe ik dit tot ik honderd word. Dit is mijn leven.’