Denise: ‘Mijn eetstoornis motiveerde me om zelf psycholoog te worden’

Denise (31) leed van haar negentiende tot haar 24ste aan anorexia, maar ook aan eetbuien gevolgd door braken. Ze volgde verschillende behandelingen in de ggz, maar merkte dat die erg symptoomgericht waren en niet goed inzoomden op de onderliggende problematiek.

Ervaringsdeskundige

Het motiveerde haar om zelf psychologie te gaan studeren: ‘Ik dacht: als ik ooit herstel, dan kan ik het anders doen.’ Intussen werkt ze alweer vier jaar bij Human Concern, een kliniek die alleen met ervaringsdeskundige behandelaren werkt.

Herstel

Zelf was Denise vroeger cliënt bij de kliniek waar ze nu werkt. Het was voor haar dé plek die haar naar herstel leidde. ‘Ik heb leren begrijpen welke functie de eetstoornis voor mij had, en hoe ik daar anders mee om kon gaan. In de andere behandelingen die ik volgde, was er veel minder begrip.’

Straf of begrip

‘Je kreeg bijvoorbeeld straf als je te weinig aankwam in gewicht; een therapiestop. Bij ons kijkt de ervaringsprofessional juist naar wat je op zo’n moment nodig hebt, ga je samen op onderzoek uit. Nu ik er zelf werk, merk ik ook hoe belangrijk dat begripselement is in een behandeling, in plaats van straf. Met straf kom je niet bij de interne motivatie van iemand om te veranderen.’

Schaamte

Leert zij een nieuwe cliënt kennen, dan vertelt Denise altijd haar eigen verhaal. ‘Daarmee neem je angst en schaamte weg bij de ander. Ik weet nog goed dat ik vroeger in therapie niet durfde te vertellen dat ik naast mijn anorexia ook braakte, want dat paste daar in mijn ogen niet bij. Toen mijn therapeut vervolgens iets over haar eigen verleden vertelde, schaamde ik me niet meer en durfde ik ook.’

Gelijkwaardig

‘In de opleiding psychologie leer je altijd dat je als behandelaar niet teveel over jezelf moet vertellen, maar ik merk juist dat het helpend is als je eigen ervaringen bewust, op een professionele manier, inzet. De relatie wordt gelijkwaardiger en je geeft mensen hoop. “Als zij hersteld is, kan ik dat misschien ook!”’

Hoop

Een eigen verhaal dat Denise vaak deelt om haar cliënten hoop te geven, is het moment waarop ze besefte écht hersteld te zijn. ‘Vlak na het afronden van mijn behandeling overleed mijn vader. Ik dacht toen dat het weer helemaal mis zou gaan, maar ik ontdekte juist dat eten helemaal geen invloed meer had.’

Geen terugval

‘Ik had in therapie geleerd welke emoties er achter eetbuien of uithongeren zaten, dus daar ben ik mee aan de slag gegaan. In plaats van voor een eetbui kiezen, koos ik er bijvoorbeeld voor om een vriendin te bellen. Ik heb geen terugval gehad, eten speelt geen grote rol meer in mijn leven. Met dit voorbeeld laat ik cliënten zien dat het echt mogelijk is, ook al denken ze nu dat ze er nooit meer uit zullen komen.’