De Zeeuwse Zuster - 'Ik wil de nadruk niet leggen op het feit dat ze ‘vergeten’ is dat haar man is overleden'

Het uitzicht op de Westerschelde is adembenemend. De dag komt langzaam ten einde en mijn late dienst zit er bijna op. De avondzon kust mijn gezicht terwijl ik over het water naar de horizon staar. Het was een prachtige zomerdag.

Het lijkt allemaal wat voorbij te gaan aan de dame die aan tafel is gaan zitten. Ze zit in haar eentje aan tafel. De rest van de bewoners zijn al naar bed of scharrelen nog wat rond op hun kamer. Ze heeft een moeilijke dag achter de rug en dat is zichtbaar. Vandaag nam ze afscheid van haar echtgenoot. Ze zit voorover gebogen met haar handen in één gevouwen. ‘Mag ik even naast je zitten?’, vraag ik voorzichtig. Ze tilt haar hoofd een beetje op en knikt. Twee betraande ogen kijken me aan. ‘Ik vind het zo sneu’, snikt ze zachtjes, ’mijn kinderen waren vandaag verdrietig, maar ik weet niet hoe het komt.’ Ze zwijgt daarna en staart naar haar handen. Ze aait met de ene hand over de andere hand, alsof ze zichzelf troost. Ik heb het met haar te doen.

Het is zo bijzonder om te merken wat dementie met haar doet. Een half uur daarvoor had ze het nog over haar echtgenoot en dat ze hem zo enorm zal missen. En nu weet ze plots niet meer waarom haar kinderen verdrietig zijn. Het feit dat ze triest is over het verdriet van haar kinderen raakt me. Haar moedergevoel is nog zo sterk aanwezig.

Ik wil de nadruk niet leggen op het feit dat ze ‘vergeten’ is dat haar man is overleden, dus ik aai haar zachtjes over haar schouder en probeer contact te maken over wat anders. ‘Wat heeft u een prachtige hanger aan uw ketting.’ zeg ik. Het gouden cirkeltje heeft een zwarte steen in het midden met een figuurtje er op. Ze pakt het vast en laat het aan me zien. Nu zie ik goed dat het figuurtje het sterrenbeeld stier is. ‘Wat bijzonder. Ik ben ook een stiertje.’ zeg ik met een lach op mijn gezicht. Er verschijnt een schuchtere glimlach en ze pakt mijn hand zachtjes vast. Ze buigt zich een beetje naar me toe. ‘Wat is de datum?’ vraagt ze zacht. We blijken op dezelfde dag in mei jarig te zijn én exact 40 jaar in leeftijd te verschillen.

Hoe bijzonder is dat. Terwijl we er allebei even van onder de indruk lijken te zijn kijken we naar onze samengevouwen handen. Ik flitst in een spitseconde 40 jaar de toekomst in. Zou ik tegen die tijd ook in een zorginstelling wonen? Zouden mijn kinderen ook zo liefdevol naar me omkijken zoals die van mevrouw dat vandaag deden? Leeft mijn man dan nog? Zo veel vragen… ’t is maar goed dat we het allemaal niet weten van te voren. Ik heb er, net als mevrouw, een brok van in mijn keel. ‘Geniet maar van het leven meisje.’ zegt ze geëmotioneerd. ‘Voor je het weet zit je leven er op.’

We blijven nog een poosje stilletjes naast elkaar zitten. Haar hand ligt op mijn knie terwijl ze naar buiten tuurt. Ze oogt rustig en tevreden. ‘Weet je?’ grinnikt ze plots. ‘Wel knap dat je het voor elkaar hebt gekregen om precies op mijn verjaardag geboren te worden.’ Wat een lieverd is het toch! Ik bedank haar voor ons samen zijn.

Het is slechts één van de vele waardevolle kanten van werken in de ouderenzorg. Een bijzonder moment wat ik niet snel zal vergeten.