Claudia: ‘Ik ben een lastige partner-van-patiënt. Ik weet er te veel van’

Zelf ben ik gelukkig al een tijdje geen patiënt geweest. Een paar jaar geleden moest ik aan mijn pols worden geopereerd, maar naar mijn eigen bescheiden mening gedroeg ik me toen best netjes. Niet nerveus, betweterig of ‘bang om de controle te verliezen’ bedoel ik dan. Toch zijn sommige zorgverleners erg lastige patiënten.

Lastige partner

Ik weet in elk geval van mezelf dat ik wél een lastige partner-van-patiënt ben… Sorry, maar ja. Ik weet er nu eenmaal ‘te veel van,’ zoals mijn vriend altijd zegt. Hij is ‘een moeilijke casus’ zoals we in de zorg plegen te zeggen. Hij heeft een traumatische dwarslaesie met veel bijkomende problemen door de impact van het originele trauma en daaropvolgende complicaties.

Schrikbeelden

Ik maak me eerder zorgen dan hij, want bij mij cirkelen er acuut allerlei mogelijke complicaties en schrikbeelden door mijn hoofd als hij bepaalde klachten heeft. Nu heeft hij helaas ook een abonnement op bijzonderheden…

Te kritisch?

Zo eindigden we recent op de spoedeisende hulp van een academisch ziekenhuis met complicaties van een ingreep in de week er voor. Wat ik uitstraal weet ik niet. Misschien kijk ik te kritisch, misschien reageer ik te onderkoeld, het zou kunnen zijn dat mijn woordgebruik anders is dan bij ‘niet-zorgverleners’, maar in elk geval verlaten wij zelden een consultgesprek zonder dat er ‘geraden’ is dat ik ‘iets in de zorg doe’.

Bemoeienis

Ik accepteer in elk geval niet klakkeloos een voorgestelde behandeling, denk mee of vind er ‘het mijne’ van en dan laat ik dat horen ook. Nogmaals, excuses wanneer dat onprettig is. Proefondervindelijk blijkt helaas dat het geregeld nodig is dat ik me er mee bemoei.

Collega’s in een OK-bed

Op mijn eigen werk kom ik ook wel eens collega’s tegen. Gelukkig tot op heden alleen voor geplande ingrepen. Natuurlijk zijn zij ‘bijzondere gevallen’ omdat ze bekend zijn, maar ook wel eens omdat doorgewinterde zorgverleners ineens bang blijken te zijn voor infuusnaalden of een ruggenprik. Elke dag prikken en begeleiden, maar zelf bijna omvallen van de zenuwen om iets dergelijks te ondergaan… Dat zal ook wel te maken hebben met ‘er te veel van weten’?

Collega onwel

Een veel bijzonderder geval was het toen een collega vanuit het niets onwel werd op OK en in een bed (van een patiënt die op dat moment werd geopereerd) hollend naar de recovery werd gereden door de anesthesist en een collega operatieassistent. De hele koffiekamer veerde overeind van schrik.

Flauwvallen

Gelukkig is deze specifieke casus goed afgelopen. Het ging hier nadrukkelijk niet om een coassistent of leerling die ‘flauwviel’ tijdens een ingreep. Dit gebeurt inderdaad wel eens. Veel mensen denken dat dit direct exit-OK-carrière betekent, maar in veel gevallen hangt dit samen met niet fit zijn, lang staan, vermoeidheid, zwangerschap of een combinatie van die factoren. Het gaat er zelden om dat iemand niet ‘tegen bloed’ kan.

Vagaal

Dit ‘flauwvallen’ oftewel vagaal worden kan je ook overkomen wanneer er bijvoorbeeld een infuus wordt geprikt. Jonge, gezonde mannen hebben deze neiging in verhoogde mate. Vagaal worden betekent dat de Nervus Vagus (de enige hersenzenuw die uit het hoofd treedt en verder door het lichaam verweven zit) geprikkeld wordt met als reactie: bloeddrukdaling door het uitzetten van de bloedvaten met als gevolg wit wegtrekken, zweten en soms wegraken. Een soort resetknopje dat overgevoelig is afgesteld. Mocht dit fenomeen je overvallen, dan kan je als zorgverlener zijnde direct gevat opmerken dat je in elk geval jong en gezond bent! ;-)