Blogger Sandra kruipt in de huid van familie: ‘Ik weet dat je druk bent, maar ik maak mij zo’n zorgen’

Meneer De Vries* is bij ons opgenomen met wat wij noemen een RIP, een hersentumor. Hij weet dit sinds kort en de neurochirurg maakt op dit moment een planning voor de behandeling. Dhr. wacht nu op een afspraak voor een biopsie.

Door de ogen van familie: echtgenote van Jeroen de Vries; Marleen de Vries.

‘Ik zie mijn man liggen in zijn ziekenhuisbed. Er staat een frons op zijn voorhoofd. We zijn enkele dagen geleden doorgestuurd naar het ziekenhuis nadat Jeroen (52) lichamelijke uitval en tintelingen had aan de linkerkant van zijn lichaam. Na een MRI en CT-scan weten we nu dat hij een hersentumor heeft. Het is voor ons allemaal een schok, niemand zag dit aankomen.

We zien een verpleegkundige de kamer inkomen. ‘Hallo, ik ben Sandra, jullie verpleegkundige voor vanavond.’ Ze maakt een kort praatje met ons en de medepatiënten bij Jeroen op de kamer en verdwijnt nadat haar telefoon gaat en ze wordt weggeroepen.

Na ongeveer een half uur komt ze terug. ‘Is er al meer bekend over het plan van de neurochirurg?’ vraag ik. ‘Ik heb zojuist gehoord dat de biopsie gepland is voor morgen,’ zegt Sandra. Ik merk dat dit bij mij veel vragen oproept. Een biopt, wat houdt dit precies in? Ik begin een vragenvuur af te gooien op Sandra. Ze reageert heel rustig en beantwoordt mijn vragen waar ze maar kan. Ze ziet vast aan me dat ik gespannen ben. ‘Zal ik anders een foldertje halen waar alle informatie in staat, zodat jullie die nog eens rustig door kunnen lezen?’ vraagt ze.

‘Heel graag’, zeg ik. Het geeft mij een beetje houvast in een situatie die ik totaal niet onder controle heb. ‘Het is wel erg druk en het foldertje ligt aan de andere kant van het ziekenhuis, maar ik ga mijn best doen’, zegt Sandra. Dan reageert Jeroen opeens die alles in stilte heeft gevolgd: ‘Geeft niks meid, doe maar rustig aan’.

Een uur is verstreken en ik ga op zoek naar Sandra. Ik vind haar in de koffiekamer met haar andere collega's. Ze zijn gauw een hapje aan het eten. Ik voel me bezwaard. ‘Kom maar verder’, zegt Sandra. ‘Ik vind het heel vervelend dat ik nog geen tijd heb gehad. Ik ga zo gauw als het kan kijken voor het foldertje. Dit was het enige moment van de avond dat ik even snel een hapje kon eten.’

Ik zie dat ze het meent en het heel vervelend vindt. Ik probeer mijn tranen te bedwingen. ‘Sorry’, is mijn antwoord. ‘Ik weet dat je het druk hebt en ik zeur om een foldertje, maar ik maak mij zo ontzettend veel zorgen om Jeroen.’ Ze kijkt me begripvol aan, loopt naar me toe en legt een hand op mijn schouder. ‘Ik begrijp heel goed dat je je zorgen maakt en dit heel belangrijk voor je is.’

Nog geen 10 minuten later komt ze terug met een foldertje in haar hand. ‘Dankjewel’, zeg ik oprecht gemeend. Want ik weet dat ze in haar pauze het ziekenhuis is doorgelopen voor ons.

*Wegens privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd.