Blogger Mariët - Zuinigheid met vlijt, bouwt huizen als kastelen

Dit jaar zou ze honderd jaar zijn geworden. Ze heeft dit op drie jaar na niet gehaald. Gelukkig maar, ze is overleden voor de coronacrisis, voor de uit de pan rijzende energie/gasprijzen en de duurder wordende boodschappen. Al wist ze wel raad met zuinig leven en bezuinigen. Dat is de reden dat ik de laatste tijd veel aan haar moet denken. Als er één is geweest die een sober en eenvoudig leven heeft geleid was zij het wel. Ze groeide op in een gezin waarbij beide ouders hard moesten werken om brood op de plank te krijgen voor hun gezin. 

Elke stuiver werd omgedraaid voordat hij uitgegeven werd, niets geen luxe en zeker geen verspilling van geld en eten bijvoorbeeld. Stromend water hadden ze eerst niet en later, toen het min of meer ‘verplicht’ werd, maakte haar vader een kraantje heel ver achter in de tuin in de schuur. Al dat nieuwerwetse gedoe, vond haar vader maar niets. Ze wasten zich in een teiltje. Douchen kenden ze niet en toen dit later wel bekend was, maakten ze er geen gebruik van. Want dat was nu toch eens een verspilling van water en van tijd. Dat was één van de redenen dat toen ze in het verpleeghuis woonde, niet wilde douchen. 

Centrale verwarming hadden ze niet en in de winter sliepen ze daarom met het hele gezin in de huiskamer bij de enige kachel die er in het huis was. Wanneer ze in het verpleeghuis haar kamer verliet, controleerde ze altijd of de verwarming niet nog aanstond, want als zij niet in de kamer was, was het verspilling van warmte. Lampen die de hele dag door aanstonden was haar een doorn in het oog. En een paar keer op een dag foeterde ze tegen de medewerkers dat die lampen uit moesten, of dat we ze te lang naar haar zin aan hadden gelaten. Daar had ze geen goed woord voor over. Dat was onbegrijpelijk voor haar. Toen ik haar op een dag vroeg of het ‘eraf’ kon om een pot koffie te zetten, zei ze: 'Ja, dat kan wel, want vanmorgen heb je de lampen uitgedaan!'

Als we aan het koken waren, vroeg ze vaak of het eten al gaar was. Je moet warm water bij de aardappelen doen vertelde ze dan, want dan koken ze sneller. Geld uitgeven aan een kapper of een pedicure had ze nooit gedaan. Make-up en sieraden waren haar vreemd, jezelf ‘oppronken’ noemde ze dat en dat was iets voor de koningin, niet voor haar. Daarom was ze altijd erg terughoudend wanneer de kapper voorstelde haar haren wat te knippen of wanneer de pedicure langs kwam, dat koste immers geld. Het gevolg was dat ze een haardos had die alle kanten uit piekte en die maar zeer zelden geknipt mocht worden. Maar dat maakte haar nu juist zo uniek en samen met haar karakteristiek voorkomen, levensstijl, haar dagelijks de hele dag door gebabbel en gemopper, was ze een markante persoonlijkheid waar je niet omheen kon. 

Vandaag de dag krijgen deze adviezen en wijze lessen van een bijna eeuwelinge een heel andere lading. Het lijkt erop dat door de hoge energie en gas kosten en steeds duurder wordende boodschappen er veel mensen dus moeten gaan leven als honderd jaar terug! Zij zou het gekund hebben, ze bleef haar hele leven vasthouden aan 'zuinigheid met vlijt, bouwt huizen als kastelen'. Dat kasteel heeft ze nooit gebouwd, ze was tevreden met haar kamertje in het verpleeghuis. 

Maar is het niet verschrikkelijk dat door alle hoge kosten zo’n kamertje in het verpleeghuis of een eigen woninkje mogelijk ook te duur wordt dat mensen het niet meer kunnen betalen? Dat ze geen zorg kunnen krijgen omdat het geld er niet voor is? Ik maak me er zorgen over, en hoop oprecht dat er heel snel een oplossing komt en niet pas over honderd jaar.