Blogger Mariët - 'Hij presteert het om op zo’n moeilijk moment in zijn leven, te blijven genieten van de kleine dingen'

Hij ligt uitgeblust en zwak in het ziekenhuisbed. Zijn vermagerde gezicht, met zuurstofbrilletje in zijn neus, op het spierwitte kussen, waardoor zijn huid grauw afsteekt.

Hij is echt ziek, en veel kunnen ze niet meer voor hem doen. Hij mag dan ook binnenkort naar huis, om daar in zijn vertrouwde omgeving, te sterven. Hij beseft het goed, ondanks zijn Alzheimer, maar hij heeft er vrede mee.

Net als met alle tegenslagen in het leven, blijft hij uitzonderlijk kalm en slaat hij er zich moedig en met humor doorheen.

Op mijn een na laatste bezoek aan hem in het ziekenhuis, vraag ik hem wat hij graag nog zou willen. Nou, veel wensen heeft hij niet. Hij vindt het heerlijk dat ik hem eventjes bezoek en hem wat laat eten en drinken en hem toestopt als ik wegga. ‘Wel zou ik graag nog eens een zakje drop willen eten, dat lust ik graag en dat krijg ik hier niet', zegt hij.

Mijn volgende (later blijkt mijn allerlaatste) bezoek aan hem, heb ik een grote zak Engelse drop meegenomen. Ik ga op de rand van zijn bed zitten en zet de zak met drop op zijn schoot. Hij steekt direct het ene dropje na het andere in zijn mond. Intussen praten we wat, halen we herinneringen op en hij vraagt me om goed voor zijn vrouw te zorgen als hij er niet meer is.

Soms zeggen we niets en wordt de stilte doorbroken door het smakken van de drop in zijn mond, en het geklepper van zijn kunstgebit. Dat zat al niet meer zo stevig in zijn mond omdat hij zo vermagerd is, en nu blijft de drop erin plakken, maar hij smakt dapper door, en genieten dat hij doet!

Er druipt zwart speeksel uit zijn mondhoeken en zijn tanden steken zwart af in zijn grauwwitte gezicht, wanneer hij me van tijd tot tijd een verheerlijkte lach toewerpt. O, wat hou ik op dat moment van hem!

Hij presteert het om op zo’n moeilijk moment in zijn leven, te blijven genieten van de kleine dingen, te genieten van een zak Engelse drop op een manier waarbij hij mij ook nog eens aan het lachen maakt.

Dat was wat hij het liefst deed, andere mensen blij maken hoe erg hij er zelf ook aan toe was. Ik denk nog vaak aan dit moment terug, het was zo’n wonderschoon bijna intiem moment, wat later mijn afscheid van hem bleek te zijn. Ik heb hem in het leven niet meer gezien, maar in mijn herinneringen komt hij nog vaak voor.

Hij was een moedig, dapper mens. Die op zijn eigen wijze de vele tegenslagen in zijn leven, het hoofd bood. Hoe hij dat altijd weer voor elkaar kreeg om alles zo energiek en zo positief om te buigen en altijd maar weer door te gaan, was voor mij een raadsel. Hij was in mijn ogen een ware held.