Blogger Margot - 'Zodra ik bij het onderwerp ‘stoma’ kom, deinst hij terug in zijn stoel'

Er komt echt iemand de spreekkamer binnen. Een grote man, ietwat gezet, brildragend en met vriendelijk sprekende ogen. ‘Ik kan het niet geloven’, is het eerste wat meneer tegen me zegt. ‘Vorig jaar deed ik mee aan het bevolkingsonderzoek en was er niks loos. Nu zit ik hier bij jullie en word ik verdacht van kanker in mijn darmen. Hoe is dat mogelijk? Zo'n proces zit er niet in paar maanden tijd toch?’ Als ik zijn vragen wil beantwoorden, zegt meneer: ‘Eigenlijk doet het er ook niet toe. Het zit er en ik moet ermee dealen.’ Zijn vrouw naast hem knikt instemmend.

‘Ik heb echt geleefd en genoten’, gaat meneer verder. ‘Toen ik begin vijftig was kreeg ik een hartinfarct. Hoe vreemd het ook klinkt, ik ben blij dat ik dat gehad heb. Het was een eyeopener voor me. Ik had twee stressvolle banen. Leefde bourgondisch, hield van lekker eten, rookte sigaretten en dronk veel alcohol. Ik heb een longaandoening overgehouden aan het roken. Dat kan ik alleen maar aan mezelf wijten.’

‘Er zijn een paar stents bij mijn hart geplaatst. Sindsdien ben ik het leven weer gaan waarderen. Nu besef ik wat er echt toe doet in het leven. Mijn hele familie is er ‘met het hart uitgegaan’.’ ‘Wat bedoelt u daarmee?’, vraag ik belangstellend. ‘Het zit in onze genen. We zijn familiair belast met hartproblemen. Al mijn broers en zussen zijn overleden aan de gevolgen van een hartaandoening.’ Ik vind het heftig om te horen dat het lot van deze familie zo bepaald wordt.

‘Kunt u me zeggen welke behandelopties er zijn’, vraagt meneer later in het gesprek. Ik begin ze op te noemen. Zodra ik bij het onderwerp ‘stoma’ kom, deinst hij terug in zijn stoel. Tranen branden in zijn ogen. Het is in één klap stil. Zijn vrouw kijkt hem aan en zegt: ‘Had je dat niet verwacht dan schat? Ik dacht daar namelijk meteen aan toen ze gisteren zeiden dat het zo laag in je darmen zat.’ ‘Nee helemaal niet’, zegt meneer ontsteld. ‘Het idee alleen al. Met zo'n zak op je buik lopen vind ik verschrikkelijk.’

Geruststellend zeg ik tegen hem: ‘U vroeg mij om de behandelopties. Een operatie valt daar ook onder. Er is een kans op een stoma, maar u loopt nu echt te ver op de zaken vooruit.’ ‘Eerst krijgt u de definitieve uitslag van het weefsel. Er volgen nog onderzoeken om te kijken of er uitzaaiingen zijn. Dan is er een multidisciplinair overleg en daarna pas bespreken we samen het advies. Probeer alles wat er nu gebeurt zoveel mogelijk in stukjes te hakken als u kunt.’ Ik zie dat meneer zich herpakt na deze woorden.

We naderen het einde van de afspraak. ‘Ondanks de reden van mijn komst vond ik het een aangenaam gesprek’, zegt meneer. ‘Het is goed geregeld. De duidelijkheid en structuur geven mij houvast. Hier in CWZ is het gemoedelijk.’