Blogger Margot - 'Gaat deze vermoeide man hier goed doorheen komen?'

Kwetsbaar

In de wachtkamer zie ik een oudere, magere man in een rolstoel zitten met een grauw gezicht en een ietwat onverzorgde baard. Tussen zijn broekspijp en been bungelt een katheterzak vol urine. In zijn beide oren zitten gehoorapparaten. Als ik de naam van mijn volgende patiënt roep, blijkt het deze meneer te zijn. De vrouw achter de rolstoel is zijn dochter. Meneer komt voor een intakegesprek vanwege zijn darmoperatie en het aanleggen van een colostoma omdat hij een kwaadaardige tumor in zijn darmen heeft. Hij heeft een uitgebreide voorgeschiedenis. Een niet reanimeren-beleid is net door de arts afgesproken.

Het opstaan vanuit de rolstoel naar een gewone stoel kost meneer erg veel energie. Ik zeg dan ook: ‘Blijft u maar zitten hoor.’ Als ik vraag hoe het met hem gaat, antwoordt hij zwakjes: 'Ik ben erg veel afgevallen en heb niet zoveel kracht meer. Via de diëtiste krijg ik andere voeding uit flesjes om een beetje aan te sterken.' De dochter vertelt dat ze ook al bij de geriater geweest zijn. 'Hij heeft adviezen gegeven wat we het beste kunnen doen rondom de operatie. Er is discussie geweest met de arts over wel of niet opereren, maar uiteindelijk hebben we samen besloten om het toch te doen. Mijn vader vindt dat het niet meer kan zoals het nu gaat. Hij heeft continu diarree en rectaal bloedverlies.’ Meneer reageert met zwakke stem: 'Dit is geen leven zo’. De arts heeft hem wel verteld dat er alleen een stoma aangelegd gaat worden als de anesthesist problemen voorziet bij langdurige anesthesie.

Tijdens het intakegesprek komt al snel naar voren dat het eigenlijk thuis niet meer gaat. Meneer woont nog zelfstandig en is te verzwakt en wankel ter been. De dochter is veelal aan het woord. 'Ik breng elke dag een maaltijd zodat hij in ieder geval wat te eten krijgt. Zelf koken lukt niet meer. De thuiszorg komt één keer per dag om hem te wassen, aan te kleden en de katheter te verzorgen. Deze heeft mijn vader overigens gekregen omdat hij niet goed kan uitplassen. Via de huisarts zijn we al bezig om een verpleeghuis te regelen.'

Als de dochter een bepaald verpleeghuis in de buurt noemt, hoor ik tussen de regels door, dat ze ervan uitgaat dat haar vader na deze ziekenhuisopname daar heen zal gaan. 'Zo gaat het in de praktijk helaas niet meer mevrouw’, zeg ik haar. ‘We kijken na de operatie hoe het met uw vader gaat. Er komt dan een transferverpleegkundige die samen met u kijkt naar de zorgvraag en de mogelijkheden. Uw voorkeur voor een bepaald verpleeghuis wordt daarin wel meegenomen, maar niet gegarandeerd.' Dat verbaast de dochter een beetje. Ze zal het met de huisarts bespreken.

De grote hoeveelheid informatie kan meneer niet aan, merk ik. Dus zeg ik alleen het hoognodige. Vader en dochter weten allebei dat de operatie een groot risico is. Beiden zien in dat er een grote kans bestaat dat meneer kan overlijden. Dat heeft de arts hen verteld. 'Misschien is het fijn om het weekend nog wat samen te gaan doen en wat dingen te bespreken’, opper ik. 'Dat zullen we zeker doen, toch pap.' Terwijl de dochter haar vader de spreekkamer uit rolt, tolt in mijn hoofd maar één gedachte rond. Gaat deze vermoeide man hier goed doorheen komen? Dit ondanks het inzetten van meerdere disciplines om hem zo goed mogelijk voor te bereiden op een operatie. Want wat is hij kwetsbaar.

Soms is het maken van een keuze lastig. Wat houdt kwaliteit van leven voor je in?