Blogger Maaike: 'Pap gaat steeds verder achteruit en ik vind dat ontzettend pijnlijk om te zien'

Eigenlijk is het best bizar, wat dementie met een mens kan doen. Hoe het stukje bij beetje, een leven, een gezin, een familie weet te ontwrichten. Pap gaat steeds verder achteruit en ik vind dat ontzettend pijnlijk om te zien. Situaties die in het dagelijks leven voorkomen, kunnen soms een heel eigen leven gaan leiden in zijn hoofd. De dementie creëert er een heel eigen werkelijkheid van. Een werkelijkheid die voor hem waarheid is. Zijn waarheid, kan dan soms enorm botsen met 'onze' waarheid. Zo ook vorige week, toen ik met mijn moeder meeging naar een medische afspraak.

We hadden het goed geregeld. Mijn broer had vrij genomen, zodat hij mijn vader op de juiste tijd naar de dagbesteding kon laten gaan en hij dus niet alleen thuis was. Want dat is dus ook zoiets wat zijn ziekte van hem heeft afgenomen. Klokkijken lukt hem niet meer, het besef van tijd is weg en alleen thuisblijven wordt steeds lastiger. Mijn moeder werd door een personenvervoersbedrijf opgehaald en toen zij later die middag weer thuiskwam, bleek het toch allemaal wat moeilijker te zijn verlopen. Papa was op de dagbesteding erg onrustig geweest en had verteld dat mijn moeder hem eerder kwam ophalen. Na contact met mijn broer hebben ze hem geprobeerd uit te leggen dat hij niet eerder weg hoefde en gewoon kon blijven. De onrust in zijn hoofd, maakte zich uiteindelijk meester van zijn lichaam. Hij werd boos, heeft staan vloeken en is eerder naar huis gegaan…

Eenmaal thuis, kreeg mijn moeder de volle laag over zich heen. Niet eerlijk en niet nodig, maar wel zijn werkelijkheid en zijn waarheid… Overstuur belt ze me op en ik hoor haar verhaal aan. Ik vraag haar om pap even aan de telefoon te geven, omdat ik weet dat hij van mij veel meer aan neemt. Als ik hem aan de telefoon krijg, hoor ik gelijk aan zijn stem dat de hele situatie ook echt wel wat met hem doet. 'Hey pap, met mij! Wat is er nou allemaal aan de hand?!' Ik vertel hem nogmaals wat ik vandaag met mijn moeder ben wezen doen en wijs hem op zijn onterechte boosheid naar haar toe. Niet leuk, maar wel nodig… Het blijft even stil aan de andere kant van de telefoon, waarna hij vervolgens zegt: 'Ik weet het ook allemaal niet meer.' Ik hoor wat gerommel en krijg dan mijn moeder weer aan de lijn. Hij heeft de telefoon neergelegd en is de tuin in gelopen.

Mijn moeder is nog steeds overstuur en mijn vader zit volledig in de knoop in zijn hoofd. Ik besluit om naar ze toe te gaan, om te proberen of ik alles weer wat tot rust kan brengen. Niet alleen voor hen, maar ook voor mezelf. Bizar, toch? Hoe dementie een heel leven, een gezin, een familie weet te ontwrichten…

Maaike

Je kunt later in een tweede blog het vervolg op dit verhaal van Maaike lezen. 

↑ Klik Hier ↑ om de vacature te bekijken!