Blogger Jannet - 'Ze heeft een soort heimwee naar een toestand van geluk, een leven dat ze niet heeft gehad'

Heel even… Heel even zie ik het kleine meisje met de rode krullen. Een mooi jurkje aan, een strik in het onstuimige haar. Op haar mollige beentjes rent ze door het huis en ik hoor haar, terwijl ze naar buiten rent en buitelt op het gras, gierend van de lach. De zon beroerd haar rode krullen en ze is prachtig zoals ze is. Even is alles goed, mag ze kind zijn en is haar wereld veilig.

Voor me zit Mariken, diep in tranen, het hoofd gebogen, de handen in haar schoot en ze wordt steeds kleiner. Het kleine meisje met de rode krullen is zijzelf. Ze staat ‘op de gang’, de deur is op een kier, maar Mariken kan niet naar haar kijken, hoe graag ze zichzelf ook zou willen troosten en zeggen dat het goed komt. De pijn is voelbaar en snijd door mij heen als een mes. We zijn gescheiden door ons computerscherm en 160 kilometer, maar wat zou ik graag willen dat ik nu even echt bij haar was.

'Mijn lach is weggehaald, ik heb altijd pech.' Het zijn haar woorden. De afgelopen twintig jaar is Mariken bezig met zelfontwikkeling, maar ze heeft het nog niet door zegt ze en ook ik lijk haar niet te kunnen helpen. Noem een therapie, een stroming, een boek, ze heeft het vast gelezen of gevolgd, maar niets helpt.

Mariken is moe, boos op het leven en intens verdrietig. Op dit moment wordt ze behandeld voor borstkanker met een lichaam wat niet meewerkt en een hoofd dat overuren draait en ze voelt zich overweldigd. Net als al die andere keren in haar leven. 'Het was nooit goed genoeg wat ik deed, ik ben gewoon een ervaringsdeskundige in teleurstellingen.'

Ze heeft een soort heimwee naar een toestand van geluk, een leven dat ze niet heeft gehad. Tijdens deze coachsessie komt het kind van vroeger even boven, het moment dat ze zelf moeder werd, de onvoorwaardelijke liefde voor haar kinderen, de kleine lichtpuntjes, maar het wordt meteen overschaduwd door de onvoorstelbaar nare gebeurtenissen in haar jeugd, het ongeluk met haar rug, de scheidingen, de kanker en het blokkeert haar volledig. Ze moet veel van zichzelf, hard werken tot in perfectie, zelfs nu ze ziek is. Continu past ze zich aan haar omgeving als een kameleon waarbij zij zichzelf stukje bij beetje kwijtraakt.

We gaan op zoek naar haar ‘rode knop’ om van haar hoofd af te zakken naar haar hart en buik. Ze weet dat de ‘knop’ er is, maar omzeild de kamer waar hij in staat. Niet uit weerstand, maar omdat ze geen zin heeft erop te drukken. In haar hoofd blijven geeft tot nu toe een beter gevoel. Op die knop drukken betekent dat al haar verdriet, al haar woede, al haar frustraties gevoeld mogen worden en dit is nog een te grote stap volgens Mariken, maar alleen door te voelen kun je genezen.

Samen met Mariken doe ik de oefening van de 5 G’s waarbij we kijken naar de gebeurtenissen, haar gedachten, gevoel, gedrag en de gevolgen daarvan. Haar gedachten zijn hard en koud, ze zitten vol schuld en schaamte en woorden als ‘altijd’ en ‘nooit’ komen vaak voorbij en hebben sterke invloed op haar gevoel, maar daar zit ook haar vrijheid. Waar je ook bent, wat er ook gebeurt, je bent vrij om te denken. Een gedachte als ‘dit gaat nooit meer over’, geeft een gevoel van hopeloosheid, maar de gedachte vervangen door ‘ik mag verdrietig zijn’ geeft rust en ruimte en zo ervaarde Mariken het ook. Het is een eerste stapje om voor zichzelf te gaan zorgen, bewust te worden van haar overleving-skills.

Het is tijd om thuis te komen in zichzelf, te accepteren dat dit is wat het is, dit lijf met zijn beschadigingen, dit huis wat nooit af is, deze partner met zijn gebruiksaanwijzing…. Maar wel thuis, haar thuis!

Erkennen dat het niet juist was wat er vroeger is gebeurd en dat het heel veel pijn deed, maar ook merken dat er een helende kracht uitgaat van een nieuw gezichtspunt. Je bent geen slachtoffer meer, maar overlever, je bent sterk. Je bent nu veilig, het kleine meisje is veilig, neem haar maar bij de hand en leid jezelf weg van de plek waar je werd gekwetst, weg uit het verleden. Zeg tegen jezelf: ‘Hier ben ik en ik ga voor je zorgen.’ Wat gebeurd is was toen, dit is nu, vandaag. Maak gebruik van je vrijheid om te veranderen. Zodra we iets oefenen worden we er beter in en dat geldt ook voor onze gedachten en zelfs voor onze lach.

Laat zien dat je van jezelf houdt en om jezelf geeft en omarm je trauma’s want je hebt het overleefd. Als je ergens aandacht aan besteedt wordt het sterker en dat geldt vooral voor de dingen die je tegen jezelf zegt.

Over een tijdje zal haar haar weer groeien en hoop ik een prachtige bos rode krullen te zien, onstuimig, vol glinstering van de zon met een grote glimlach eronder…. Oefening baart kunst.