Blogger Dianne: 'Naarmate ik daar vaker kwam, begreep ik meer en meer waarom familie en vrienden ontbraken'

Ze was rond de 60. Een kind en een man. Dat waren ook de enige mensen in haar leven waar zij mee optrok. Op wat oppervlakkige kennissen na. Een eenzaam leven leek het mij. Haar man werkte veel.  Ze ging veel op pad met haar kind. Altijd maar weg.  Alsof ze haar eenzame stille huis wilde ontvluchten. Naar de buitenwereld toe leek het een vol leven. Vakanties, uitjes…  Maar altijd met de twee zelfde personen. Daar bestond haar wereld uit.

Naarmate ik daar vaker kwam, begreep ik meer en meer waarom familie en vrienden ontbraken. Ze praatte veel, maar altijd in de ik vorm. Interesse kwam van één kant, de mijne wel te verstaan. Er bleken veel familiebanden verbroken in de loop der jaren. Haar boosheid was groot en de schuld lag, volgens haar, bij de familie. Zij trof geen blaam. Daar was ze van overtuigd en naar mijn mening had zij weinig zelfinzicht.

Vrienden waren er wel kort geweest, maar ook spoedig weer gevlogen. Met iedereen in haar omgeving ontstond ruzie…  De zorg die zij claimde, was het bewijs van haar eigengereide karakter. Het moest zoals zij het wenste, geen discussie mogelijk. Zij was baas. Over gebeurtenissen werd gelogen en waarheden verdraaide ze in haar voordeel. Mijn collega’s en ik werden tegen elkaar uitgespeeld. Door haar charme en manipulerende karakter trapten sommigen in haar val.

Maar haar ware aard kwam na een tijd toch wel naar boven en we waren gewaarschuwd. Als zorg konden we niet vertrekken zoals haar familie en vrienden wel konden. Maar gepaste afstand houden en op je hoede zijn bij haar verhalen maakte de zorg te behappen. De eenzaamheid en haar kleine sociale wereldje had ze over zichzelf afgeroepen. Karma zoals ze dat noemen… Maar toch had ik ook wel medelijden met haar. Want hoe ontstaat zulk gedrag, vroeg ik me af.

Zij had een moeder die loog en bedroog, verzot was op geld en materialistische zaken. Al moest ze het stelen of door bedrog verkrijgen. Gewetenloos… Haar gedrag was aangeleerd. Een moeder met een persoonlijkheidsstoornis die haar rolmodel was en veranderen wordt dan lastig. Vooral als je het zelf niet inziet.

Helaas werd haar diabetes haar fataal en stierf ze met haar kind en man naast haar zijde. Na haar overlijden kregen we een ontevreden zoon op kantoor. Volgens hem waren er veel dingen fout gegaan tijdens de zorg en dat lag niet aan zijn moeder. Wij waren incompetent en alles was onze schuld.

Generatie op generatie. Zo moeder, zo zoon…