Blogger Dianne: 'De laatste jaren van mijn moeders leven, zijn voor mij de waardevolste jaren geweest'

Mijn moeder: een sterke vrouw die nooit ziek was. Zo herinner ik mijn moeder. Het huis moest altijd schoon en netjes zijn. Daarnaast werkte ze nog drie ochtenden als interieurverzorgster bij mensen thuis.

Haar wereld was niet groot. Het bestond uit het gezin en het zangkoor waar ze al jarenlang bij was. Elke dinsdagavond ging ze naar de repetities. Als kind vond ik dat niet leuk. Ik wachtte in bed net zo lang tot ze weer thuis kwam. Pas dan viel ik in slaap.

Ik woonde al enige tijd op mijzelf en was in 2003 verhuisd naar Zuid-Holland. Toch kwam ze geregeld logeren en gingen we elk jaar naar een stad om lekker te shoppen. Ze zat ‘s avonds in de stoel op ons balkon te genieten van de vliegtuigen die de afdaling maakten richting Schiphol. Wat genoot ze daarvan en ik ook.

Tot het lopen steeds lastiger werd. Ze viel geregeld. En ook met de fiets ging het steeds vaker fout. In het begin zei ze dat het kwam door onhandigheid en onoplettendheid. Tot ze op een stoeprand viel en haar gezicht gehavend was. Ze had een enorm gat in haar tong doordat haar tanden daar doorheen waren gegaan.

Toen startten de onderzoeken en de afspraken in het ziekenhuis. De diagnose was MSA, een ziekte die veel lijkt op de ziekte van Parkinson. Echter is dit een ziekte met een kortere levensverwachting.

Ze ging in haar laatste jaren steeds meer inleveren. Het huishouden moest ze uit handen geven. Gelukkig kreeg ze een liefdevolle interieurverzorgster waarmee zij en mijn vader een liefdevolle band kregen. Tot aan hun overlijden is die band gebleven.

Eerst kwam de thuiszorg om haar te ondersteunen bij de ADL. Daarna kwamen de vele hulpmiddelen, zoals een traplift, een rollator en de douchestoel. Mijn vader was haar mantelzorger en raakte overbelast. Om hem te ontlasten ging ze driemaal, in totaal, naar een verpleeghuis.

Dat was lastig voor beiden. Zestig jaar samen en uit elkaar gehaald worden. Een verhuizing naar een service appartement was noodgedwongen. Mijn ouderlijk huis was niet meer geschikt voor hen om te blijven wonen. Alles veranderde en vooral mijn vader had het er moeilijk mee. Zijn grote tuin werd nu een klein tuintje. Toch lukte het hem om er iets moois van te maken.

Op het laatst kreeg ze 7 keer per dag zorg. Ze kon niets meer. Zelfs praten werd lastig. Toch kwam die bekende humor van haar nog geregeld naar boven. Tot het allerlaatste moment bleef ze geïnteresseerd in iedereen om haar heen. Ook onthield ze nog dingen. Mijn vriend heeft ze maar vijf maanden gekend en toch was hij door haar 100 procent goed bevonden. Ik ben dankbaar dat zij elkaar gekend hebben.

Ze heeft 10 moeilijke jaren gehad door haar ziekte. Maar in die jaren heb ik haar op een bijzondere manier leren kennen. We hebben veel gepraat over haar jeugd, haar huwelijk, het gezin, haar gevoelens en wensen. Het klinkt gek, maar de laatste jaren van mijn moeders leven zijn voor mij de waardevolste jaren geweest, waarin ik mijn moeder pas echt heb leren kennen. En dat is een voorrecht… Want niet iedereen heeft die kans op een afscheid waar je met dankbaarheid op terug kijkt.

Dat koester ik. ❤️