Blogger Dianne: 'Mevrouw heeft altijd haar wandelstok naast zich staan, als hulpmiddel bij het lopen, maar tevens als slagwapen om lastige zorgverleners weg te jagen'

Als ik binnenkom ga ik voorzichtig te werk. Hoe staat haar pet vandaag: vriendelijk of boos en opstandig. Dit wisselt bij elk zorgmoment. Op zo’n moment gaat de knop in mijn hoofd om en pas ik mij aan haar humeur.

Mag ik haar ontbijt klaarmaken en haar haar medicatie geven of wordt ze dan boos? Of accepteert ze mijn zorg en vind ze het zelfs gezellig om samen een kopje koffie te drinken? Vaak wil ze er dan wel iets lekkers bij. Ik moet dan wel goed naar de houdbaarheidsdatum op de verpakkingen kijken, want mevrouw hamstert al jaren.

De vorige keer at ik een vreemd smakend koekje. Bij inspectie naderhand bleek de inhoud al 4 jaar over de houdbaarheidsdatum te zijn. Meteen mijn collega’s verwittigt dat mocht ik ziek zwak of misselijk worden, dit door de koekjes van mevrouw B. kwam. Gelukkig bleef ik ondanks deze oude versnapering gezond en wel. Maar ik eet nooit meer onvoorbereid een koekje bij de koffie.

Vaak inspecteren wij de koelkast en gooien bedorven voedsel weg. Dit moet helaas wel stiekem en buiten haar bereik worden weggegooid. Anders ligt het beschimmelde brood uit de vuilnisbak de volgende dag gewoon weer in de koeling.

Mevrouw heeft altijd haar wandelstok naast zich staan, als hulpmiddel bij het lopen, maar tevens als slagwapen om lastige zorgverleners weg te jagen. Helaas weet de huisarts daar alles van en deze beste man komt dan ook liever niet meer.

Wij wel, want hoe moet mevrouw anders overleven?! Ze is eenzaam. Haar man en zus zijn overleden en kinderen heeft ze nooit mogen krijgen.

In een goede bui vertelt ze honderduit over haar Amsterdam, haar werk op kantoor, haar huwelijk, haar ouders en haar geliefde zus. Haar moeder overleed al vroeg na een jarenlange lijdensweg aan borstkanker. Als haar moeder werd gewassen door de wijkzuster, dan schreeuwde zij het uit van de pijn. Dat is haar jeugdtrauma.

Op latere leeftijd overkwam haar enige zus hetzelfde. Na de dood van haar man was ze letterlijk alleen op de wereld. Doodsbang voor artsen en ziekenhuizen.

Als ze voor mij uit loopt naar de keuken dan kraakt haar hele lijf. Pijnstillers houden haar op de pijnlijke benen.

Op een dag valt ze en breekt haar heup. Er is nu voor haar geen keuze meer... Thuisblijven is onmogelijk. Schreeuwend en tierend wordt ze weggehaald uit haar huis en gaat van het ziekenhuis naar het verpleeghuis.

Nooit heb ik haar weer gezien. Maar na een aantal weken vernemen wij via de huisarts dat mevrouw veel onbehandelde botbreuken in haar lichaam had. Door haar enorme angst voor de zorgverlening, heeft ze onmenselijke pijn geleden.

Die enorme triestheid in de laatste jaren van haar bestaan. Zoiets raakt je. Je wilt zo graag iemand helpen maar soms lukt dat niet. Dat geeft een gevoel van onmacht.

Mevrouw B. uit Amsterdam blijft voor mij altijd een bijzondere cliënt, haar vergeet ik nooit meer.

Zelfs na al die jaren heeft ze een onuitwisbare indruk op mij gemaakt.