Blogger Claudia - 'Voor je het weet is het hele vergaderen aan je voorbijgegaan en was je alleen druk met de achtergronden in plaats van de inhoud'

Op mijn (werk)laptop stikt het zo ondertussen van de programmaatjes voor videovergaderingen. Zoom, Lifesize, Webex, Windows Teams en Star leaf bijvoorbeeld. Ongeveer voor elk type vergadering is er een ander programma. De werking is gelukkig redelijk hetzelfde, maar elk platform heeft zo zijn eigen kuren.

Geen vergelijking

Eigenlijk elke vergadering is er wel íemand met een technische storing… Zelfs na maanden oefenen. In het begin vond ik videovergaderen nog super efficiënt en fijn, maar tien maanden verder zou ik erg graag af en toe een uurtje in de auto zitten om op de andere locatie te belanden. Ik weet het, een piepende echoënde videoverbinding is niet te vergelijken met de hele dag in een marsmannetjeskostuum op de COVID-afdeling werken, maar ook dít is een hindernis die we ‘vroeger’ – vóór corona – nauwelijks tegenkwamen.

'Ik hoor je niet'

De ene keer steekt een collega enthousiast haar verhaal af (met de microfoon nog op mute) en probeer je te liplezen, terwijl je roept: 'Ik hoor je niet!' Een andere keer hoor je jezelf dubbel. Bah, bijna niets (in deze context) is irritanter dan dat. Gelukkig is mijn omgeving gewend aan hoe gek mijn stem klinkt. Voor de goede orde: er is niks mis met mijn stem, hoor. Alleen ik hoor hem normaal van binnenuit en dat klinkt wezenlijk anders.

Andere versie

Naast de technische aspecten is het voor je hersenen ook wezenlijk vermoeiender om een videogesprek met meerdere mensen bij te wonen, dan om – ouderwets – face to face te vergaderen. Ik gaf al aan dat het irritant is om jezelf terug te horen, maar wat dacht je van de hele tijd naar jezelf ‘moeten’ kijken… Of je het nu wilt of niet, je blik blijft getrokken worden naar je eigen videobeeld in formaatje ansichtkaart of postzegel (afhankelijk van met hoeveel mensen je vergadert). Een collega van me begon hier laatst over: 'Ik zie er altijd zo gek uit, terwijl jullie allemaal heel normaal doen. Hoe komt dat toch?' Nou… Omdat je jezelf niet in spiegelbeeld ziet, terwijl je dat wel gewend bent (van de badkamerspiegel dus). Dat is ook de reden dat we onszelf vaak zo stom op foto’s vinden staan, terwijl anderen er niets geks aan zien. Geen enkel gezicht is volledig symmetrisch, vandaar dat het er in ons hoofd vervormd uitziet als je gespiegeld bent. Wij kennen dus een andere versie van onszelf dan de rest van de wereld. Gek eigenlijk, hè?

Breinproblemen

Maar er is nog meer. Ik had het al over het formaat van de schermpjes waar we naar kijken. Je collega’s gereduceerd zien tot 10x15 cm of nog kleiner, is voor je hersenen super ingewikkeld. Ons brein is erop gericht om emoties af te lezen en hoe kleiner de persoon of personen in beeld, hoe lastiger dat is. Daarnaast kijkt iedereen ook nog eens naar een bepaald deel van zijn/haar scherm, waardoor we geen oogcontact maken. Dat voelt voor je brein als een afwijzing. We maken ons (onbewust) dus steeds druk over of we wel goed 'in de groep liggen' en of mensen ons wel correct interpreteren. Voor je het weet is het hele vergaderen aan je voorbijgegaan en was je alleen druk met de achtergronden in plaats van met de inhoud.

Freaky effecten

Daarover gesproken! Heb je wel eens meegemaakt dat een collega zo’n virtuele achtergrond had? Met een kamerplant tegen een witte muur of zoiets? En dat die achtergrond bij beweging ineens dwars door iemand heen loopt? Spooky en freaky! Ik had een coachee met ‘de Golden Gate Bridge’, die bij elke beweging op haar voorhoofd geprojecteerd werd. Dan is het helemaal super ingewikkeld om emoties te interpreteren.