Bianca werkt als gespecialiseerd logistiek medewerker in het ziekenhuis: 'Geestelijk moet je veel onthouden en doen'

Hoe ben je in dit beroep terechtgekomen?

‘Ik ben eigenlijk van onderaf opgeklommen. Ik kwam via de linnenkamer op de CSA (centrale sterilisatieafdeling; waar al het instrumentarium steriel wordt ingepakt) terecht. Daar heb ik 12 jaar gewerkt en toen kwam deze baan als nieuwe functie beschikbaar. Ik heb daar met een aantal collega’s op gesolliciteerd en uiteindelijk zijn er twee mensen aangenomen om deze functie te vervullen. Ik mocht er een opleiding voor volgen en de verandering van mijn functie leek me erg leuk.'

Wat houdt je werk in?

'Mijn directe collega en ik doen alle ondersteuning op de OK. Dat gaat van het klaarzetten van alle spullen (sets, proceduretrays en losse disposables) die bij de ingrepen nodig zijn, tot implantatenbeheer, apotheekbeheer en voorraadbeheer. Via aanvullijstjes bevoorraden we de afzonderlijke operatiekamers. We gaan over het regelen van bruikleensets voor operaties die niet vaak voorkomen. Ook maken we instrumentensets gereed om naar de andere locaties te sturen. Binnen Treant, met drie ziekenhuislocaties, gaan er geregeld spullen heen en weer. Als niet alles compleet is kan een operatie niet doorgaan. Dus dit is best verantwoordelijk werk. Hiernaast vallen ook andere werkzaamheden onder ons takenpakket. Na borstoperaties sealen wij de preparaten, omdat die naar de mammapoli moeten om gescand te worden op het aanwezig zijn van de jodiumbron. Ook een verantwoordelijke klus, want zoiets mag absoluut niet kwijtraken. Ik stel me voor dat ons werk in dat opzicht anders is dan de andere logistiek in het ziekenhuis. Zij scannen op elke afdeling de voorraad en leveren die goederen via de magazijnen. We hebben goed contact met deze medewerkers, want zij bevoorraden onze afdeling.'

Wat is het meest bijzondere aspect van je werk dat jij je kan herinneren?

'Nou, eigenlijk zijn dat twee dingen. In Hoogeveen hebben we de vernieuwbouw-fase gehad, waarin de afdeling totaal over de kop ging. De OK’s bleven gewoon open en we hebben alle magazijnen minstens vier keer moeten verhuizen. Ik weet niet eens meer hoe vaak ik alle spullen in handen heb gehad. Ik vond dat een verschrikkelijke tijd. In een bepaalde periode was de steriele berging achteraan op de verkoever, helemaal aan het andere eind van de vleugel. Ik liep toen steevast 15.000 stappen per dag of meer, alleen al op het werk. Telkens moest je voor één lullig dingetje heen en weer lopen, was je terug en kon je weer opnieuw.'

'Daarnaast was het tijdens de pandemie ook heftig. We kregen op een gegeven moment alle ingrepen van locatie Stadskanaal in Hoogeveen erbij, omdat er één locatie dicht moest (vanwege personeel dat elders in het ziekenhuis ingezet moest worden red.). Alle materialen van urologie en trauma moesten hier een plekje krijgen. Dat was echt stapelen in de magazijnen en we gebruikten een leegstaande OK als extra magazijn.'

Wat moet je goed kunnen om dit werk te doen?

'Overzicht is belangrijk, kunnen plannen denk ik ook wel. Soms word ik gek van collega’s die steeds om een klein dingetje bellen dat ze vergeten zijn te pakken of wat niet is aangevuld door de collega’s die het bijvullijstje opstelden. Als ik aan de nummerherkenning zie dat die collega voor de zoveelste keer in korte tijd belt, zeg ik met een serieuze computerstem: “Dit is het antwoordapparaat van de logistiek medewerker OKC, je kunt geen boodschap inspreken.” en dan hang ik op. Ze bellen dan natuurlijk opnieuw en dan lachen we er met elkaar om. Ik hou ervan om dat soort gekkigheid uit te halen.'  

Wat vind je het leukst aan je werk? 

'Eigenlijk vind ik alles leuk, op de boodschappenlijstjes en de uitstapjes naar de mammapoli na. We hebben contact met medecollega’s en de specialisten. Er heerst een speciaal cultuurtje op de OK. Ik moest daar erg aan wennen. Ik ben een dorpsmens, ken daar iedereen en we doen allemaal normaal tegen elkaar. Op de OK gebeurt het wel eens dat iemand van de algemene logistiek aan het bijvullen is en niet eens gegroet wordt. Daar kan ik met mijn pet niet bij, hoor. In het begin keek ik tegen iedereen op. Om zomaar een arts aan te spreken, dat deed ik vroeger niet. Gelukkig is daarin veel veranderd, ik spreek nu iedereen wel aan en de sfeer is heel anders dan toen ik op de CSA begon. Dan kwam je de koffiekamer wel eens in en hing er een sfeer die maakte dat je liever meteen omdraaide. Sommige oud-gedienden (die inmiddels al jaren met pensioen zijn) deden uit de hoogte. Nu zijn we allemaal gelijkwaardig aan elkaar, want je hebt elkaar nodig om het werk te kunnen doen en dat beseffen mensen.'

In hoeverre is je werk emotioneel zwaar? 

'Eigenlijk valt dat wel mee. Geestelijk moet je wel veel onthouden en doen. Verder is het vooral veel lopen en tillen waar ik ’s avonds moe van ben. Spoedingrepen hebben we in Hoogeveen niet meer. Als ik in Emmen werk moet ik dus soms meer onder druk prioriteiten stellen. Hier moeten de mammapreparaten wel zo snel mogelijk heen en terug. Verder is het meestal regulier werk. Wij zien op die preparaten na geen viezigheid en ellende.'

Hoe ontlaadt je na je werk?

'Soms maak ik een wandeling, niet zo lang hoor. Dat gaat er meer om dat ik mijn hoofd kan leegmaken, geestelijk is het werk absoluut druk. Op dinsdagavond heb ik volleybal en in het weekend doe ik lekker mijn eigen ding. Ik zit bij de supportersvereniging en doe kantinedienst voor de voetbal. Feestjes plan ik meestal op vrijdag of zaterdag, want zondag bereid ik me alweer voor op de nieuwe werkweek en doe ik het kalm aan.'