Ambulant verpleegkundige Hennie - 'Deze meneer die zo agressief overkwam, was eigenlijk doodsbang'

Vandaag een verhaal uit de oude doos. 

Op een dag komt er een melding binnen. Meneer 'Jan', een 83-jarige man, wordt opgenomen op de gesloten afdeling voor oudere mensen met een psychiatrische aandoening. Deze meneer wordt bij ons nogal als agressief omschreven want hij zou zijn buurvrouw aangevallen hebben met een hakbijl. Jan is door de politie meegenomen en met een rechtelijke machtiging naar de afdeling gekomen. Jan is boos, ja natuurlijk! Hij is tegen zijn zin opgenomen en die politieagent heeft ook nog eens de verkeerde boef opgepakt!

Het kleine oude, maar toch nog vitale 'manneke' spuwt vuur met zijn ogen als hij voor zijn recht opkomt, al rammelend aan onze gesloten deur. We mogen de deur niet opendoen en dat geeft in dit soort situaties altijd gedoe. De kunst om zelf rustig te blijven en de cliënt rustig te krijgen is heel wat. Een 'bakske koffie' doet vaak wonderen. En zo zit ik uiteindelijk met Jan in de zithoek en laat hem vertellen.

Jan woont in een zelfstandige flatwoning en wordt al langere tijd systematisch geterroriseerd. Hij weet niet precies door wie, maar hij wordt geplaagd, afgeluisterd, gekwetst en ze dagen hem uit. Jan hoort dat ze over hem praten en plannen smeden zoals het stelen van de post uit zijn postbus die beneden in de hal van zijn flatgebouw staat. Jan is al een keer bij zijn buurvrouw geweest. Daar kwamen de stemmen vandaan. Hij hoorde ze door de muur heen praten en rook sigarettenrook. Maar de buurvrouw biechtte volgens Jan de waarheid niet op. Sterker nog... ze belde steeds de politie en daarmee wist hij haast zeker dat deze personen vaak bij de buurvrouw zaten. 

En toen, toen kreeg hij een briljant idee. Hij zou die mensen weleens op heterdaad betrappen, daarbeneden bij de brievenbus. Hij zou bewijs gaan leveren aan de politie! Hij pakte een plastic sier-hakbijl die aan zijn muur hing, haalde de droogbloemen ervan af, zette zijn brommer helm op en ging naar de hal. Jan had zich verdekt opgesteld om de hoek van de postbussen, wachtende op de daders. En toen hoorde hij gerommel! 

Met een luide strijdkreet en met de plastic hakbijl stevig in de hand, spong hij van achter de hoek vandaan en stond oog in oog met de vijand. Drie keer raden wie daar stond... juist, de buurvrouw. En die schrok zo dat ze gillend en genageld aan de vloer al haar post liet vallen. Die arme vrouw had het wel te stellen met Jan.

Jan had al jaren last van psychoses en daarbij had hij last van akoestische hallucinaties, angst en achterdocht. Deze meneer die zo agressief overkwam, was eigenlijk doodsbang. Met rust, begeleiding en de juiste medicatie is Jan weer een heel eind opgeknapt. Of Jan teruggegaan is naar zijn eigen woning, weet ik niet meer. In dat geval zou een babbeltje met de buurvrouw geen overbodige luxe zijn geweest lijkt me.