‘Alsof hij er nog voor gezorgd heeft dat zijn meisje een veilig nieuw thuis heeft’

'Ik heb een fijne plek gevonden', zeg ik terwijl ik mijn eigen ontroering om haar reactie wegslik. Buiten is het grijs en somber, maar ik zie het niet meer, voor mij is alles voor even licht en warm. In een periode waarin veel niet lukt, is dit een onverwachte parel.

Hij is ziek en aan het laatste stukje van zijn leven begonnen. Ze wonen nog thuis, samen, zoals ze al heel lang doen. Zij heeft dementie die bruut en nietsontziend voortschrijdt. Alles wat zij niet meer kon doen nam hij over, al maandenlang. Jaren inmiddels. Hij noemt haar zijn meisje. Die twee samen ogen ouderwets, lieflijk en hecht. Een bijzondere en dierbare liefde.

Op het moment dat zij alleen achterblijft, is er een plekje nodig voor haar om te wonen, omdat alleen thuis niet meer gaat. Deze verzoeken krijgen we inmiddels wekelijks, want de hoeveelheid kwetsbare ouderen die voor elkaar zorgt is groot. Het is een wankel evenwicht en uit balans raken kan in een vingerknip.

Ik spreek uitgebreid met de familie, we wegen voors en tegens tegen elkaar af en bespreken verschillende scenario's. En hakken knopen door. Wat wel en wat niet als hij overlijdt. Ik kan niks beloven, ook al zou ik dat echt heel graag willen, maar ik moet eerlijk zijn. Dat er direct een plek voor haar zou zijn op dat ene cruciale moment is wishful thinking en zeer onwaarschijnlijk.

Weken gaan voorbij en ik volg de situatie. Inmiddels staat ze bovenaan mijn wachtlijst maar dat zegt niks, dan kan het alsnog maanden duren voor er beschikbaarheid is.

De laatste dagen voor kerst ben ik al vroeg aan het werk. Om deze tijd van het jaar is het extra druk en dit jaar is geen uitzondering. Het voelt zelfs alsof er nog een extra versnelling is gevonden en de spoedmeldingen golven binnen. Als ik mijn mail open heb ik acuut een brok in mijn keel. Hij is die nacht in alle rust overleden en diezelfde nacht heb ik bizar genoeg een plekje gekregen ergens. Een fijne plek voor haar.

Het voelt alsof het zo moet zijn. Alsof hij er nog voor gezorgd heeft dat zijn meisje een veilig nieuw thuis heeft. Gekkigheid natuurlijk, ik weet het echt, en toch…

Cynthia is verpleegkundige en werkt momenteel als zorgbemiddelaar, al haar verhalen zijn inmiddels gebundeld tot een hartverwarmend boek genaamd Zorgliefde. https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html