Vrouwengeneuzel op de werkvloer: 'Nu zeg je het maar eens recht in mijn gezicht’

‘Ik zei: “Nu zeg je het maar eens recht in mijn gezicht!”’

Esmee (31) werkt in het ziekenhuis. ‘Tijdens mijn vroege dienst had ik de planning gemaakt voor de late dienst. Mijn collega keek al zeer ontevreden naar de planning dus ik vroeg of het niet goed was. “Jawel, jawel”, zei ze. Maar zodra ik me omdraaide, begon ze tegen een andere collega erover te mopperen. Dat hoorde ik, dus ik liep terug. Ik zei tegen haar dat ze mij moest zeggen wat ze ervan vond en dat ik dat toch echt had gevraagd. Ook legde ik uit waarom ik dacht dat dit de beste planning was en ik vroeg naar haar ideeën. Die had ze niet, dus ze accepteerde het. Vervolgens stond ze in de spoel over mij te roddelen met weer een andere collega. Ik gooide de deur open en zei: “Nu zeg je het maar eens recht in mijn gezicht, ik ben klaar met dat geroddel van jou!” Dat gezicht op dat moment was goud waard.’

‘Echt welkom voelde ik me niet’

Julia (29) werkt in het verpleeghuis. ‘Toen ik hier begon, was de vorige teamleider net ontslagen. Zij had duidelijk haar voorkeur voor bepaalde collega’s en hanteerde zo haar eigen regeltjes en uitzonderingen. Was je bevriend met haar? Dan had je geluk. Met de komst van de nieuwe teamleider en enkele nieuwe collega’s, werden die uitzonderingen al snel overboord gegooid. Sinds dat moment gelden voor iedereen dezelfde regels. Dat zorgde voor veel frictie binnen het oude team. Echt welkom voelde ik me niet de eerste maanden. Overigens zijn veel collega’s van de oude garde inmiddels ergens anders gaan werken.’

‘Via een cliënt hoorde ik hun onvrede’

Demi (34) werkt in de gehandicaptenzorg. 'We kregen een keer een mailtje van de unitmanager dat wij onze voorkeur qua werktijden aan konden geven. Omdat ik toen alleenstaande moeder was, gaf ik aan dat ik het liefste overdag wilde werken. Nou, dat konden mijn collega's niet waarderen. "Kunnen wij weer voor haar diensten opdraaien.” Zij hadden óók hun voorkeuren kunnen opgeven, maar dit hadden ze niet gedaan. Overigens was ik ook niet te beroerd om een keer te ruilen. Het erge was dat ik via een cliënt – een echte luistervink – hun onvrede hierover hoorde. Ze zeiden het uiteraard niet direct tegen mij.'

‘Ze hadden duidelijk voorkeuren voor bepaalde kinderen’

Cheryl (36) werkt in de kinderopvang. 'Op mijn oude werk konden mijn collega's er echt mee pochen als ze merkten dat een van de ouders hen het aardigste vond. Bovendien merkte ik ook dat ze voorkeuren voor bepaalde kinderen hadden. Dan zeiden ze doodleuk: “Dit is mijn kind.” Ik heb ook weleens meegemaakt dat een kind moest worden verschoond, maar een collega dat weigerde te doen omdat het kind eigenlijk die dag “van een andere leidster” was.’

‘Ze zeiden dat ik te soft was’

Nog één van Demi (gehandicaptenzorg). 'Mijn vrouwelijke collega's konden het niet hebben dat ik de favoriete begeleider van een van de cliënten was. Ze vonden het echt niet leuk als hij teleurgesteld was als één van hen hem kwam helpen. Via hem – de luistervink – hoorde ik dan dat mijn collega's tegen elkaar hadden gezegd dat ik mijn werk verkeerd deed. Dat ik te soft en te lief was in mijn werk en dat hij mij daarom de leukste vond. Pure jaloezie.'

‘Ik heb de eer aan mezelf gelaten’

Charlotte (24) werkt in de thuiszorg. ‘Op de werkvloer zijn we continu bezig om te kijken hoe dingen anders of beter kunnen. Met de huidige personeelstekorten moet je vaak creatief zijn, uiteraard zonder dat dit ten koste gaat van de cliënten. Als we op kantoor zijn, sparren we vaak onze ideeën en soms ontstaan daar de meest inventieve oplossingen. Zo waren we bezig met de gaten in het rooster. Hiervoor had ik een, naar eigen zeggen, best goede oplossing bedacht. Dit besprak ik met een collega, maar zij was ontzettend kritisch en totaal niet enthousiast. Een paar dagen later zaten we tijdens een teamoverleg bij elkaar en werd er naar ieders voorstellen geluisterd. De bewuste collega kreeg voor mij het woord en wat gebeurde er? Zonder te blikken of te blozen vertelde ze gewoon mijn idee! Een idee dat zo warm werd onthaald dat we het inmiddels met veel succes toepassen. Ik heb de eer aan mezelf gelaten, tenslotte was het in het belang van de cliënten. Maar een volgende keer denk ik wel drie keer na voor ik mijn ideeën met haar deel.”

‘”Jij zit hier rustig te eten in plaats van mij te helpen?” snauwde ze’

Aileen (28) werkt in het ziekenhuis. ‘Tijdens een nachtdienst was ik de ‘dagoudste’. Een collega van een andere vleugel had een erg onrustige patiënt, dus hielp ik haar aan het begin van de nacht. Vervolgens was het die nacht in het hele ziekenhuis onrustig, met een reanimatie in huis en de overname van een instabiele patiënt van een andere afdeling. Tegen vieren keerde de rust wat terug, dus ik liep even alle afdelingen na met de vraag of ik nog kon helpen. Eindelijk kon ik even wat gaan eten, tot die collega met de onrustige patiënt pissig kwam binnengelopen. “Wat is dit nu? Jij zit hier rustig te eten in plaats van mij te helpen?” snauwde ze. Klein detail: alle collega’s van haar eigen vleugel zaten al de hele nacht rustig achter de balie. Mijn collega’s hoorden dit en spraken haar er direct op aan. Bleek dat ze die collega’s de hele nacht niet om hulp had gevraagd.’

De namen zijn gefingeerd.

Ik ben heel benieuwd naar jullie ervaringen met dit soort 'vrouwengeneuzel'.  Laat het weten in een reactie!