Operatieassistent Claudia - Wat als je een bekende tegenkomt op je werk?

Toen ik wegging bij de dierenartsenpraktijk zei ik tegen mijn collega’s en de vaste klanten die afscheid namen: ‘Graag tot ziens, maar liever niet op mijn nieuwe werk… Blijf vooral gezond.’ De meesten moesten daar kort over nadenken en antwoorden daarna: ‘Ja inderdaad, liever ‘tot ziens’ ergens anders.’ Nu zijn patiënten in de regel gewoon heel blij dat ze van hun klachten of ziekte afgeholpen worden op de OK, maar dat neemt niet weg dat er dan toch iets van ‘onderliggend lijden’ aanwezig is. Anders kom je tenslotte niet in een ziekenhuis of op de OK terecht...

OK ruilen

Soms zie je vooraf dat er een bekende naam op het programma staat. Dan kan je (eventueel na overleg met de patiënt annex bekende in kwestie) besluiten of je van operatieprogramma wilt wisselen. Soms vragen bekenden juist of jij bij hun operatie aanwezig wil zijn, omdat het morele steun biedt om een bekend gezicht te zien in die vreemde en toch vooral ook spannende omgeving. Als je onder narcose gaat en de controle in zijn geheel moet ‘overgeven’, dan is het fijn als een bekende je hand vasthoudt of voor je zorgt. In andere gevallen is het voor beide partijen vaak fijner om juist semi-anoniem te zijn en ben je er dus juist niet bij. Natuurlijk ook afhankelijk van wat voor ingreep het betreft.

Vervelendere situaties

Toch heb je het niet altijd voor het uitkiezen. In de dienst, als er maar één OK-ploeg aanwezig is valt er weinig te kiezen. Zeker niet als het een spoedingreep betreft. Zelf werd ik eens midden in de nacht opgeroepen voor een postpartum ingreep (na de bevalling dus). Nietsvermoedend startte ik met een paar collega’s de operatiekamer op, terwijl ‘de anesthesie’ (anesthesiemedewerker en anesthesioloog) de patiënt ontvingen en ophaalden. Bij binnenkomst zag ik direct dat het een bekende betrof, maar ik liep rond mét bril (bij een spoedingreep is een bril opzetten makkelijker en sneller dan lenzen indoen) en zij was juist zónder haar ‘externe oogprothese’ (bijnaam van één van de dierenartsen waarmee ik vroeger werkte) de OK op gereden.

‘Claudia, ben jij dat?’

Ik dacht, als ik me nu stilhoud kan ik anoniem blijven en is het maar voor één van ons ongemakkelijk dat ik ‘down under’ bij haar moet kijken en meehelpen. Toch was er iets - ik weet niet meer wat - dat ik bij de time-out moest navragen als aanvulling op de gynaecoloog. Daarop volgde de constatering: ‘Claudia, ben jij dat?’ Toen was er natuurlijk geen ontkomen meer aan, maar bleek het voor ons beiden ook niet zo erg als ik gedacht had. Ze kon me trots vertellen over haar zojuist geboren kindje en ze had er alle vertrouwen in dat ik haar (als helper van de gynaecoloog) goed zou verzorgen. Natuurlijk heb ik over dergelijke dingen beroepsgeheim (deze blog is ook geschreven in overeenstemming en met goedkeuring van de betreffende persoon), maar zelf vertelde ze op de eerste verjaardagen waar we elkaar troffen heel trots: ‘Claudia heeft me ook nog gezien op OK!’