Ode aan de sok: ‘Door jou kunnen we ons onderscheiden en reken maar dat wij dat doen’

Lieve sok,

Mensen waarderen en begrijpen jou niet. Ze gebruiken je om hun voeten warm te houden en dat was het. Spottend spreken ze over hoe je stinkt aan het einde van de dag. Op warme zomerdagen ben jij de eerste die in de kast blijft. Echt lekker zit je nooit, omdat onze tenen altijd net wat langer of korter zijn dan de fabrikant dacht. Maar voor ons ben je van onschatbare waarde.

Wij – verpleegkundigen, operatieassistenten, artsen - zijn net soldaten. We strijden in uniformen. Zoals de soldaat vecht voor zijn vaderland, zo vechten wij voor de gezondheid en soms zelfs voor het leven van onze medemensen. En net als soldaten doen we dat in kleding die ons inwisselbaar maakt. Onze eigenheid verdwijnt achter witte jassen, mutsen en mondkapjes. En dat knaagt soms.

Maar er is hoop en dat ben jij, de sok. Door jou kunnen we ons onderscheiden en reken maar dat wij dat doen. Het kan niet gek genoeg zijn. Felgekleurde sokken dragen we. Sokken met kunstwerken of met stripfiguren. Sokken met muziekinstrumenten, met wandtegelteksten of groenten. Soms dragen we twee verschillende sokken, soms dragen we onze sokken over onze broek. Zijn we echt op dreef, dan dragen we één sok eronder en één erboven.

Geen mooier cadeau voor ons dan weer een ludiek paar sokken. Vrienden, familie, de Sint; allemaal weten ze waarmee ze ons echt blij kunnen maken.

Wie niet in een ziekenhuis werkt, zal nooit begrijpen hoe belangrijk je voor ons bent, lieve sok. Laat al die mensen die jou niet begrijpen en waarderen maar voor wat ze zijn. Voor ons sta je hoog op een voetstuk.

Liefs van het ziekenhuispersoneel