Louisa werkt als zzp’er in de particuliere thuiszorg: ‘De reguliere thuiszorg is zo uitgekleed’

Dat ze de wijkverpleging in wilde, stond voor Louisa al tijdens haar opleiding vast. ‘Ik heb een aversie tegen de hiërarchie in het ziekenhuis. Als patiënt ben je daar volledig overgeleverd. In de thuiszorg is dat anders. Ik laat natuurlijk niet over me heenlopen, maar van mij mag een cliënt best de baas zijn.’

Duale hbo-v opleiding

Ze deed een duale hbo-v opleiding. ‘Werken en leren tegelijk, in die tijd kon dat niet in de thuiszorg. In het laatste jaar van mijn opleiding stapte ik bewust over naar de voltijdsopleiding, zodat ik toch een stage in de wijkverpleging kon doen.’

Zzp’er in de particuliere thuiszorg  

Louisa werkt nu grotendeels als zzp’er in de particuliere thuiszorg. De cliënten van particuliere thuiszorgbureaus krijgen zorg op maat. Vaak van kleine zorgteams van verzorgenden en verpleegkundigen, zodat ze alleen vertrouwde gezichten over de vloer krijgen. Het is bijvoorbeeld mogelijk om in het geval van Alzheimer 24/7 een zorgverlener over de vloer te hebben, zodat opname in een verpleeghuis niet nodig is. Particuliere thuiszorg is helaas niet voor iedereen weggelegd: cliënten moeten er natuurlijk wel het geld voor (over)hebben.  

De tijd nemen

Vooral wat betreft de tijd die je kunt nemen voor cliënten, vindt Louisa werken in de particuliere thuiszorg een verademing. ‘De reguliere thuiszorg is de afgelopen jaren zo uitgekleed. Cliënten zijn gewend om “afgeraffeld” te worden. Dat vind ik het naarste van alles. Ik neem graag de tijd, en als ik daardoor tien minuten te laten kom bij mijn volgende cliënt, is er grote paniek. In de reguliere thuiszorg kun je alleen je handelingen uitvoeren en hup door naar de volgende. Daar word ik niet warm van.’

Te hoog opgeleid

In de particuliere thuiszorg heeft ze zeeën van tijd. Heerlijk, vindt Louisa. Maar er zit ook een andere kant aan. ‘Mensen mogen natuurlijk iets verwachten voor wat ze betalen. Het wordt lastig als ze denken dat je het hele huis gaat soppen, omdat je er tóch bent. Daarvoor ben ik iets te hoog opgeleid. Bij een intakegesprek geef ik daarom goed mijn grenzen aan. Ramen lappen doe ik niet. Een collega die het wel leuk vindt om te soppen doet het misschien anders.’

Hetzelfde tarief

Financieel scheelt het niet veel, zegt Louisa. ‘Ik werk voor hetzelfde tarief als in de reguliere thuiszorg. Maar geld was ook niet de reden om in de particuliere thuiszorg te gaan werken, het gaat mij echt om de professionele voldoening.’ Haar dag is goed als ze iets heeft kunnen betekenen voor een cliënt. ‘Zeker in de palliatieve zorg. Daar is een washand langs een gezicht negen van de tien keer niet zo belangrijk, een echt gesprek wel. Mijn dag is goed als mensen niet meer angstig zijn als ik de deur achter me dicht trek. Die lange rij bij de supermarkt is dan even niet meer belangrijk.’

Geen knuffelaar

Louisa voldoet niet aan het standaardbeeld van een wijkverpleegkundige, zegt ze zelf. ‘Als je mij ziet begrijp je misschien niet wat ik in de zorg doe. Ik ben geen knuffelaar en je moet mij ook niet vragen om gezellig je nagels te lakken. Na de middelbare school begon ik zelfs eerst een studie commerciële economie. Maar die wereld van strakke pakken en snelle auto’s bleek niets voor mij.’

Hart bij de wijkverpleging

Ze deed tussendoor ook nog een studie zorgmanagement. ‘Maar ik kom altijd terug bij de wijkverpleging. Daar ligt mijn hart. Lekker in mijn auto op pad. Ik smeer nooit thuis boterhammen, maar pak een moment om een vers pistoletje te halen. Dat eet ik op achter het stuur, of bij mooi weer op een bankje. Dat is voor mij vrijheid.’