‘Inwendig moet ik lachen om zijn plotselinge positieve interesse’

Waar ik in mijn vorige blog nog schreef over het roken en dat de handeling van het draaien van een shaggie hem nog goed lukt, lijkt dit nu opeens toch wel lastiger te worden voor mijn vader. Doordat ik dit probleem al wel enigszins aan zag komen heeft mijn moeder op mijn advies maanden geleden al eens een hulzenstopper gekocht. Mijn vader vond het toen echter onzin, waardoor hij de kast in verdween. We hebben hem nu toch maar weer tevoorschijn gehaald, om te zien hoe hij er nu op reageert.

Als ik zijn kamer binnen kom is hij net op het balkon aan het roken. Zijn sigaret ziet er gek uit en het duurt even voor ik door heb dat hij een shaggie gedraaid heeft en deze in een lege sigarettenhuls gestopt heeft. Zodra hij me in de gaten heeft maakt hij de sigaret uit en komt naar binnen. Hij begint vrijwel gelijk over de hulzenstopper en benoemd niet te weten hoe dit precies werkt. ‘Wacht maar pap, ik zal het je laten zien,’ zeg ik tegen hem. En terwijl ik bezig ben om een heel aantal sigaretten voor hem te maken kijkt hij belangstellend toe. Hij doet zijn bril af en gaat op zijn knieën naast de tafel zitten. Inwendig moet ik lachen om zijn plotselinge positieve interesse, maar ondertussen ga ik onverstoord door.

Na een paar minuten in stilte te hebben toegekeken zegt hij plots: ‘Ik weet niet of ik dit wel ga kunnen hoor.’ Ik leg hem uit dat dit ook helemaal niet erg is, dat het juist voor ons is om hem te helpen. Ik vertel hem dat ik best wel een shaggie kan draaien met een vloeitje, maar dat dit zeker zo’n vijf minuten duurt en dat het met het apparaatje voor ons dus makkelijker en sneller is. Hij knikt instemmend en helpt ondertussen om de gemaakte sigaretten in een glas te zetten. Teamwork!

Maaike ?