'Het verdriet lijkt als een zware deken om hem heen te hangen'

22 mei, 2023

Blogger Maaike voelt zich machteloos als ze op een dag haar vader bezoekt in het verpleeghuis. Het doet haar beseffen dat haar angst toch echt werkelijkheid lijkt te worden... 'Tijdens het doorkijken van de foto’s, begint hij weer te huilen.'

Als ik de gezamenlijke huiskamer in loop, zie ik mijn vader staan. Vaak loop ik gelijk naar hem toe, maar nu besluit ik te blijven staan en eens te kijken wat hij aan het doen is. Na een paar seconden draait hij zich naar me toe. Zodra hij me aankijkt, zie ik een mengeling van radeloosheid en opluchting in zijn ogen. Hij loopt naar me toe, pakt me stevig vast en drukt me tegen zich aan. Ik voel de wanhoop in de knuffel die hij me geeft. 'Hey, wat is er pap?', vraag ik aan hem. Hij slaakt een zucht en zegt: 'Het is allemaal helemaal mis'. Als ik hem vervolgens vraag wat er dan precies mis is, kan hij het me niet vertellen.

We gaan naar zijn kamer toe, zodat ik even rustig met hem kan praten. Ook op zijn kamer blijft hij emotioneel en weet hij niet goed te vertellen wat er nu precies is. Door een combinatie van zijn afasie en emotie, komt hij nog moeilijker uit zijn woorden. Het verdriet lijkt als een zware deken om hem heen te hangen. Ik probeer hem wat af te leiden en na een paar minuten begint hij opeens over de oude foto’s die hij op zijn kamer heeft. Hij pakt ze uit zijn lade en samen gaan we aan tafel zitten. Het zijn foto’s van zijn jeugd. Van hem, zijn zus(sen), moeder en vader. Tijdens het doorkijken van de foto’s, begint hij weer te huilen. Hij vertelt dat de foto’s hem verdrietig maken.

Zijn jeugd is niet makkelijk geweest. Hij moet een jaar of zes geweest zijn toen zijn moeder stierf. Zijn vader hertrouwde en in dit samengestelde gezin heeft hij zich altijd het buitenbeentje gevoeld. Stukje bij beetje vertelt hij flarden uit zijn verleden. Het verdriet om zijn moeder, die hij na haar overlijden niet meer mocht zien. Zijn vader, met wie hij (op zijn zachtst gezegd) absoluut geen goede band had. De dementie heeft ervoor gezorgd dat zijn verleden hem inhaalt. Ik was er al bang voor dat dit zou gaan gebeuren op den duur. Ik voel me machteloos dat ik niets kan doen om deze pijn bij hem weg te nemen. Het enige wat ik kan doen, is er voor hem zijn. Het voelt alleen als niet genoeg…

Maaike ?

Dit is Maaike:

Mijn naam is Maaike van Rossum. Ik ben 33 jaar, getrouwd en moeder van twee dochters. Ik werk al vijftien jaar met veel liefde en plezier als verzorgende IG en zorg coördinator in de ouderenzorg, Sinds voorjaar 2018 is daar echter een diepere dimensie in ontstaan, toen bleek dat mijn vader, toentertijd nog 64 jaar, een beginnende vorm van dementie had. Na een turbulente periode, werd het voor mij een uitlaatklep om te schrijven. Schrijven is voor mij naast het ordenen van mijn gedachtes, ook een manier om herinneringen vast te leggen. Met mijn blogs wil ik laten zien hoe bijzonder de zorg is, in al zijn mooie, verdrietige en heftige momenten. Mijn blogs verzamel ik op DementieBlogs.nl en mijn Facebook-pagina. Sinds februari 2021 ben ik gestart met de verpleegkunde opleiding. Een nieuwe en spannende stap, waarin ik werk, gezin, school en studie zal moeten gaan combineren!

Colofon: FloorZorgt is jouw online zorgmagazine! Op dit moment lezen 80.000 unieke zorghelden mij maandelijks. Door middel van inspirerende blogs, relevante producten (kijk snel in mijn webshop!) mooie artikelen en zorgnieuws houd ik jou op de hoogte van alle ontwikkelingen in de zorg. Heb je mijn mobiele app al gedownload en volg je mij al op Facebook, Instagram of Linkedin? Wil je adverteren? Stuur me dan een mailtje en ik neem z.s.m. contact met je op of bekijk de mogelijkheden alvast hier. Ook ik maak weleens een foutje ;-) Heb je er één gezien? Mail het me. Ik ben je dankbaar!