Inbrekers volgden thuiszorgmedewerker Iris tijdens haar nachtdienst: ‘Ik vond het zo erg voor mijn cliënten’

‘Ik was bezig met mijn ronde toen mevrouw De Wit* mij alarmeerde. Deze slechthorende cliënt was de honderd al gepasseerd, maar ze was nog heel pienter. Twintig minuten geleden was ik nog bij haar geweest om haar te helpen met de postoel, dus het was ongebruikelijk dat ze belde. Had ik soms een lamp aan laten staan en kon ze daarom niet slapen?'

Weg sleutelkluis

'Ik was vlakbij, dus ging direct terug naar haar huis. Het viel me op dat de vitrage in haar woonkamer erg raar hing, maar ik kon me niet herinneren of dat daarvóór ook al zo was. In de portiek tastte ik naar haar sleutelkluis, maar ik voelde niets. Ik keek nog eens goed. Tot mijn verbazing hing de kluis er niet meer: er waren alleen nog twee gaten in de muur. Direct gingen alle alarmbellen in mijn hoofd rinkelen. Dit is niet goed, dacht ik. Ik liep naar mijn auto, deed de deuren op slot en belde 112: “Ik vermoed inbraak en weet niet of de inbrekers nog binnen zijn”.’

Alles overhoop

‘Toen de agenten arriveerden besloten ze een ruitje in te tikken. We konden niet via een andere weg naar binnen. Ik liep meteen door naar de slaapkamer, waar mevrouw De Wit in bed lag. Ze lag in het donker en had geen idee wat er was gebeurd. Toen ik het licht aandeed, zag ik dat de kledingkast openstond en de inhoud van het nachtkastje op de grond lag. De inbrekers waren dus bij haar in de slaapkamer geweest terwijl zij daar lag! Ik kon niet geloven dat iemand de moed had om naast zo’n oud vrouwtje in haar spullen te gaan staan graaien. Woest was ik, omdat de dieven me op mijn ronde gevolgd hadden. De stoom kwam uit mijn oren!'

Alarm geslagen

'Mevrouw vertelde dat ze in het donker iets had zien bewegen. Eerst dacht ze dat ik was teruggekomen en riep ze mijn naam. Toen er geen respons kwam, drukte ze op de alarmknop, waarna de alarmcentrale haar via de intercom vertelde dat er hulp onderweg was. Daarna zag ze vaag iemand weglopen.'

Gouden ringen

'Nu het licht aan was en ze kon zien wat er was gebeurd, reageerde ze geschokt. Ze was ook nuchter realistisch. “De inbrekers hebben pech gehad. Ik heb geen geld of sieraden in huis”, zei ze. Ze droeg echter wel gouden ringen om haar vingers. Gelukkig hadden de inbrekers die niet gezien! Ik besloot mevrouws kleindochter te bellen en te blijven totdat die er was.’

Gevolgd door inbrekers

‘Omdat er een kans bestond dat ik gevolgd was op mijn ronde, ging één politieagent met me mee naar mijn volgende cliënt. We zagen niemand, maar achteraf bleek ik toch gevolgd te zijn. Een nacht later werd namelijk ingebroken bij mevrouw Jansen,* waar ik die nacht ervoor ook zorg had verleend. Gelukkig woonde haar zoon bij haar. Hij zag de twee inbrekers de deur uit vluchten. Hij omschreef hen bij de politie, waarna ze later die nacht aangehouden werden. Het bleek om twee junks te gaan.'  

Schuldgevoel

'Na het voorval voelde ik mij ook een tijdje heel schuldig, ook al wist ik dat ik er niets aan kon doen. Ik vond het zo erg voor mijn cliënten. Mevrouw Jansen besefte niet echt wat er was gebeurd, maar mevrouw De Wit helaas wel. Na dit voorval was haar gevoel van veiligheid weg. ’s Nachts had ze nog lang last van wanen en hallucinaties. Zo in- en intriest. Wie doet zoiets nou? Maar ja, bij junks zijn normen en waarden ver te zoeken. Alles voor een volgende high.'

Wantrouwen

'Tijdens mijn nachtdiensten die volgden, was ik wat wantrouwender dan anders. Elke fietser of voetganger die langskwam, nam ik goed in me op. Stel je voor dat die iets kwaads in de zin had, dan moest ik toch een beschrijving kunnen geven aan de politie. Na een tijdje zakte dat gevoel weer weg. Nachtzusters van het platteland zijn wel wat gewend!’

*Alle namen in dit artikel zijn vanwege privacyredenen gefingeerd.