'Horrorpatiënt' Milco biedt excuses aan op IC: 'Ik bleef maar sorry zeggen'

Zweet op zijn voorhoofd, schaamte, flashbacks van angstige hallucinaties, het gevoel van slangen en infusen in zijn nek en die verstikkende, allesoverheersende angst voor de dood; alles komt terug. Het weerzien op de IC van het VU medisch centrum, waar hij negen dagen op het randje van de dood lag, is voor Milco nog emotioneler en confronterender dan hij had verwacht.

Enorm schuldgevoel

Milco, nu weer gewoon zijn vriendelijke zelf, is voor een kort bezoek terug op de IC op uitnodiging van het ziekenhuis. ‘Opeens lag er die brief op de mat. Of ik behoefte had om nog eens langs te komen.’ Milco twijfelt geen seconde. Sinds hij uit het ziekenhuis was ontslagen, liep hij rond met een enorm schuldgevoel vanwege zijn gedrag tegenover de mensen die zijn leven redden. Daar veranderden ook drie sessies met een traumapsycholoog niets aan. In de hoop die periode toch af te kunnen sluiten, maakt hij meteen een afspraak.

Een monster

Het komt allemaal keihard binnen: de aanblik van de kamer waar hij in oktober vorig jaar nog vocht voor zijn leven, de geur, het licht, de geluidjes van piepende en bliepende apparaten. Hij wist zijn tranen af en toe maar moeilijk te bedwingen. Het terugzien van artsen en verpleegkundigen die zijn leven redden tijdens een acht uur durende operatie doet hem veel. Om nog maar niet te spreken van hun lieve, warme reacties.

Monster

Het zijn die mensen die Milco voortdurend de huid stijf schold en van alles verwenste toen hij op de IC lag. De operatie, de narcose en twee deliers (aanvallen van verwardheid) transformeerden hem tot zijn eigen verbijstering tot het monster dat iedere zorgmedewerker vreest. ‘Als er medicatie het infuus in ging, moest ik precies weten wat het was. En hoeveel. Niks was goed. Als iets me niet aanstond, was het oorlog. Als mijn vriendin de oplader vergat, ging ik door het lint.’

Leven zuur maken

Milco beschrijft het bezoek, dat uiteindelijk drie uur duurt, als moeilijk maar fijn. ‘Het was ook goed om te horen dat ze me er zo goed uit vonden zien en dat ik zo snel hersteld was. Ze zeiden dat ik maanden voor loop, dat deed me erg goed. Tegelijkertijd had ik het er moeilijk mee dat ik complimentjes kreeg van de mensen die ik het leven zo zuur had gemaakt: ik bleef maar sorry zeggen.’ Tijdens de gesprekken met verschillende medewerkers komen de meest gênante en angstige momenten weer boven. ‘Er werkte een toen hoogzwangere verpleegkundige, tegen haar ben ik vreselijk tekeer gegaan. Nou ja, tegen iedereen eigenlijk. En dan die waanideeën, waarin het ziekenhuis werd aangevallen door grote enge beesten, veroorzaakt door mijn delier… Ik herinner me alles nog.’

Weer rust

Met zijn terugkeer naar de IC kan Milco deze inktzwarte periode afsluiten. Zijn schuldgevoel is helemaal verdwenen. En hij heeft ook het gevoel dat de zorgmedewerkers het fijn vonden om een voormalig patiënt springlevend terug te zien. ‘Ik heb nu weer rust. Zo’n terugkombezoekje zouden ze in alle ziekenhuizen aan ex-patiënten moeten aanbieden. Het is voor mij nu alleen nog maar een hele nare herinnering, verder is het klaar.’