Hoe Zuster Toos een lesje persoonlijke verzorging kreeg van een oude mevrouw: ‘Te veul is nie goed’

Als ik naar haar huis ging, kreeg ik altijd een beetje het gevoel dat ik naar het eind van de wereld reed. Ver van de bewoonde wereld. Een piepklein huisje. In huis ging je meteen terug naar de vorige eeuw. Water moest je buiten bij de pomp halen. En het toilet was buiten in een apart hokje. Ook mevrouw was voor mijn gevoel minstens tweehonderd jaar oud.

Wassen in de keuken

Een badkamer was er niet, wassen gebeurde in de keuken aan het aanrecht. Eén keer per week welteverstaan, ‘te veul is nie goed’ was haar standaard antwoord. Haren wassen één keer per maand, want ‘van te veul water op oe kop krijgde oorontsteking’. Je kan er van alles van vinden,  maar we respecteerden haar opvattingen.

Laag over laag

Het werd weer koud, dus groeide bijna elke week de stapel kleding die mevrouw over elkaar heen aantrok. Van boven was het zo'n inpakkerij. Een katoenen hemd. Zo'n voorgesteven BH eroverheen (anders ging het zweten) Een borstrok met daaroverheen een gordel voor de stevigheid in haar rug. En een zelfgebreid wollen hemd. Daaroverheen haar bloes met trui. ‘Anders krijgde longontsteking en de griep’, was de uitleg. ‘Tegenwoordig vatte ze doar pillen veur, mar dè nijerewets gedoei dè vijn ik niks.’

Goed inpakken

Een onderbroek met daarin een keukenhanddoekje een aantal keer dubbelgevouwen. Daarover een onderbroek met pijpjes en daar weer overheen een dikke maillot. Ik stond het met verbazing aan te kijken. ‘Goed inpakken keind, anders krijg ik bloasontsteking,’ was haar antwoord. ‘Dè nijerewets gedoei van de jeugd met die klène bruukskes (kleine broekjes) ik vijn dè niks.’

Nijerwets gedoei

Vanochtend toen ik opstond, onder de warme douche stapte en bij mijn ontbijt mijn multivitaminepilletje slikte, moest ik ineens weer even aan haar denken. ’Och keind al dè nijerwets gedoei, ik vijn het mar niks.’