‘Het feit dat hij een schapenvachtje voor één van mijn honden aanziet…’

Honden… Mijn vader is er dol op! Vanaf dat ik vrij jong was, hadden we al een hondje in huis, Snuitje, een vlinderhondje. Mijn ouders waren dol op hem. Toen Snuitje stierf, was het verdriet en de stilte in huis zo groot en voelbaar dat er al snel een ander hondje kwam: Lotje, een kruising Maltezer. Niet heel lang hierna volgde Floortje, een mini dwergkeesje. Na het overlijden van beide hondjes kwam er geen ander hondje meer. Mijn vader werkte veel en mijn moeder werd slechter ter been.

De liefde voor honden heb ik dus met de paplepel ingegoten gekregen. Toen ik ging samenwonen, kwam er al vrij snel een hond bij ons in huis: Noa. Na Noa volgde Linde. Mijn vader was en is nog steeds gek op honden. Toen het van de zomer niet goed ging met Noa maakte hij zich vreselijke zorgen om haar. En ondanks dat hij veel vergeet, blijven dit soort dingen enorm hangen in zijn geheugen.

Met kerst kwamen mijn ouders bij mij thuis op bezoek met mijn broer. Mijn vader gaf de hondjes volop aandacht. Toen hij later naast mij op de bank zat, boog hij zich voorover naar het schapenvachtje dat onder mijn salontafel ligt. Hij begon uitgebreid het vachtje te aaien en ertegen te kletsen: “Lig jij hier zo lekker dan, even lekker kriebelen hè, dat is fijn!” Ondanks dat het aandoenlijk was, schrok ik toch van het feit dat hij hiermee gigantisch de plank misslaat. Het feit dat hij een schapenvachtje voor één van mijn honden aanzag… Ik was even flink van mijn stuk gebracht door wat ik zag, maar probeerde me te herpakken en net te doen alsof er niets aan de hand was. Inwendig kon ik echter wel huilen, om zo letterlijk te aanschouwen hoe hij achteruitgaat. En natuurlijk weet ik dat ook wel, maar het voelt toch als een klap in mijn gezicht.

Maaike ?