Donny verhuist ouderen met dementie – ‘Zelfs de kasten worden op de vertrouwde manier ingedeeld’

Vorige week nog zat Donny bij een negentiger met dementie, die naar het verzorgingstehuis moest. ‘Totaal in de stress. “Maakt u zich geen zorgen, uw verhuizing is mijn zorg, ik ga pas weg als de tv is ingesteld”, zei ik haar. Ze was zo opgelucht dat ik een zoen kreeg toen ik wegging. Op zulke momenten besef ik weer hoe mooi dit werk is.’

Rust

Donny Zwennes verhuist ouderen, meestal vanwege dementie. Zijn methode: de woonkamer van het oude huis tot in detail kopiëren op de nieuwe plek. Het geeft de mensen rust en een vertrouwd gevoel. ‘Als in het oude huis het raam rechts naast de tv zit, doen we dat in het nieuwe huis ook zo. Als daar de tv-aansluiting net aan de andere kant zit, verlengen we het. Het schilderijtje dat boven het kastje hing, komt daar weer te hangen. Ook de inhoud van de kasten wordt op de nieuwe plek precies zo ingedeeld.’

Huwelijkscadeau

Donny spreekt vóór een verhuizing met familie, casemanager of bewindvoerder, en gaat op huisbezoek. ‘Ik probeer dan een beetje het ijs te breken en uit te vissen welke meubels echt emotionele waarde hebben en mee moeten. Ook met dementie weten ze meestal nog donders goed dat dat kleine schilderijtje een dierbaar huwelijkscadeau is. Na de verhuizing ga ik ook altijd even langs. Het mooiste is als iemand niet eens door heeft dat hij of zij is verhuisd.’

Stress

Donny heeft al achttien jaar te maken met dementie. Zijn vaders bedrijf verzorgde het geluid bij onder anderen de alzheimercafés in de Haagse regio. Als hij meeging, hoorde hij daar veel verhalen over de stress van een verhuizing. ‘Ik dacht: dat kan anders.’

Met hart en ziel

Hij nam ontslag bij zijn baas en startte dit verhuisbedrijf. Al is het meer dan dat: ‘Het is voor een deel maatschappelijk werk. Je legt er je hart in, anders trek je dit niet. Daar heb ik ook mijn medewerkers op geselecteerd. Zonder inlevingsvermogen kun je dit niet doen.’

Ratten

Regelmatig ziet hij schrijnende gevallen. Het allerergste? Een echtpaar met vergevorderde dat al drie jaar zonder hulp zelfstandig woonde. ‘Die mevrouw lag op een gegeven moment anderhalve week in haar eigen ontlasting in een hoek met een gebroken heup. Toen er eindelijk hulp kwam werd zij naar het ziekenhuis gebracht en kreeg ook mijnheer een indicatie. Toen konden wij naar binnen. Onbeschrijflijk vies. Uit elk keukenkastje dat openging, sprongen muizen en ratten je tegemoet.’

Maskers

Gelukkig eindigde dit paar in een verzorgingstehuis. Maar het aantal extreme gevallen neemt toe. ‘We lijken soms wel van de forensische opsporing als we in witte pakken met maskers een huis binnengaan. Meestal doen we namelijk ook de ontruiming om het huis klaar te maken voor verkoop of oplevering aan een nieuwe huurder.’ Donny vindt dat er best wat meer toezicht mag komen op ouderen die langer thuis moeten wonen. ‘Dat kan gewoon niet altijd. Laat die ambtenaren maar eens een paar weken met mij meegaan.’