Blogger Sandra vraagt zich af: ‘Mag je als verpleegkundige je emoties tonen bij het overlijden van je patiënt?’

Dhr. Janssen (95) is bij ons is opgenomen omdat hij een groot herseninfarct heeft doorgemaakt. Door zijn hoge leeftijd kan hij hier niet meer van genezen en is hij in de laatste fase van zijn leven gekomen. De artsen kunnen niks meer voor hem doen, wat betekent dat hij binnen zeer korte tijd zal komen te overlijden. Meneer is niet meer aanspreekbaar en ligt in een diepe slaap. 

Kennismaken 

Het is half 1 in de middag. De collega die vandaag over meneer Janssen gaat, is een hapje aan het eten, waardoor ik haar patiënten even overneem. Ik loop bij meneer binnen om mij voor te stellen aan zijn familie. De dochter en kleindochter zijn aanwezig en ik maak een kort praatje. Ik zie meneer vredig in zijn ziekenhuisbed liggen. Hij heeft een zachte gezichtsuitdrukking en ademt rustig. 

Onverwacht 

Dan komt mijn collega Eline binnen. Ze vraagt wat de familie wil eten en we maken dat samen klaar. Als wij weer terugkomen in de kamer ziet Eline plotseling dat meneer braakt. De donkerrode/zwarte kleur en substantie baren ons zorgen, dit wijst erop dat hij een inwendige bloeding heeft. We staan met z’n vieren om meneer heen en we maken het schoon.  

Afscheid 

Nog geen minuut later begint meneer naar adem te happen. Zijn kleindochter vraagt angstvallig wat er gebeurt. Ik leg rustig uit dat ik vermoed dat dit de laatste ademhalingen van haar opa zijn, en dat dit het moment zal zijn dat hij komt te overlijden. Zoiets voel je aan, anders zou ik dat nooit gezegd hebben.

‘Ga maar’

Ze kruipt naast haar opa in het bed. Ze houdt hem stevig vast en streelt hem door zijn haar. ‘Ga maar lieverd, het is goed zo’, zegt ze zachtjes tussen haar tranen door. Alsof hij het hoort, neemt hij nog een laatste hap adem en blaast die rustig uit. Eline en ik kijken elkaar tegelijk aan, allebei met waterige ogen want o, wat is dit een intiem moment. We weten allebei dat meneer Janssen zojuist is overleden. Omdat wij dit als verpleegkundigen niet mogen uitspreken, bel ik de arts en laten we de familie even alleen om rustig afscheid te kunnen nemen. Eenmaal op de gang geven Eline en ik elkaar een knuffel. Ze zegt: ‘Wat hebben we toch een prachtig beroep hè’, en dat kan ik alleen maar beamen!

Niet professioneel?

Laatst zei een collega tegen mij: ‘Ik wil mijn emoties niet tonen bij de familie van de patiënt, want dat is toch niet professioneel?’ Maar ik ben van mening dat het juist professioneel is om te laten zien dat het zorgen voor onze patiënten iets met ons doet. We werken vanuit ons hart, en dát laten we vooral op deze momenten aan de patiënt, cliënt en familie zien... Toch?

Hoe denk jij hierover? Laat het weten in een reactie!