Blogger Margot - 'Het ergste van alles is dat ik haar niet meer levend heb teruggezien'

Is dat het allemaal waard? ‘Ik ben waarschijnlijk te laat’, vertelt een 72-jarige man mij. 'Te lang heb ik gewacht voor ik eigenlijk tijd had om met deze klachten naar de dokter te gaan. Maar ik kon thuis niet gemist worden. Thuis verzorgde ik mijn demente, liefhebbende echtgenote, maar het ging niet meer’, zegt meneer met tranen in zijn ogen. Hij zet zijn bril af en zoekt in zijn broek naar een zakdoek. 'We hebben haar, hoe verschrikkelijk ook, naar een verpleeghuis moeten brengen. Daar ben ik nog steeds heel erg verdrietig over. In het begin van deze verschrikkelijke coronatijd brachten we haar daarheen en ik heb haar niet meer levend teruggezien.'

Meneer raakt geëmotioneerd en zakt met beide ellebogen op zijn knieën terwijl hij zijn hoofd ondersteunt. Een poosje later gaat hij verder. ‘Ik kon het niet meer. Ze deed dingen die niet logisch en zelfs gevaarlijk waren. Ik had geen rust meer en liep dag en nacht achter haar aan. We brachten haar begin maart weg. Haar kamer hadden we mooi ingericht met haar eigen spulletjes. Zij begreep het niet goed, maar ikzelf des te meer. Vijftig jaar samen geweest en dan op deze manier gescheiden worden... Daar had en heb ik hartenpijn van.'

Het is even stil voordat meneer met zijn verhaal verdergaat. ‘Ik kwam terug in een leeg huis en voelde me verloren. En het ergste van alles is dus dat ik haar niet meer levend heb teruggezien. Het verpleeghuis ging op slot nadat daar veel coronagevallen waren. Echt een extreem besluit. De maatregelen waren nodig, zei men, om de oudere en zwakkere bewoners te beschermen tegen corona. Aan de ene kant begreep ik dat wel, maar ik mocht helemaal niet meer naar haar toe en dat deed me zeer. Toen kwam het telefoontje dat mijn vrouw ook corona had. Ik werd bang en wilde naar haar toe. Het mocht helaas niet en ik heb haar niet meer kunnen spreken. Misschien had ze me nog wel wat willen zeggen. Dat geloof ik vast, dat ze me nog wat had willen zeggen.'

Meneer zet zijn bril af en wrijft met zijn hand door zijn grijze haren. ‘Zij overleed en we kregen een telefoontje of we wat spullen konden komen brengen. Deze konden we bij de voordeur afgeven. In de kist zag ik haar weer het verpleeghuis uit gaan. Haar niet goed herkennend zonder haar bril, die men vergeten was op te zetten. Ik heb nadien echt gedacht: had ik haar maar niet weggebracht. Niemand mag alleen sterven, toch? Geen gedag gezegd, geen hand vast kunnen houden, niets meer kunnen zeggen, niet kunnen troosten. Helemaal niets meer, en dat na vijftig jaar samen zijn. Intens verdrietig ben ik ervan. Is dat het nu allemaal waard? Dat je zelfs je geliefde niet mag zien in de laatste dagen van haar leven? Ik geloof vast dat meer mensen hier tegenwoordig over nadenken.'

Hij gaat verder: 'En nu zit ik hier en heb ik zelf iets in mijn darmen dat nader onderzocht moet worden. Ik ben hier, hoor, maar vraag mezelf af of ik dit allemaal nog wel wil. Het liefst ging ik naar mijn Mientje, boven...'