Blogger Maaike: 'En ik weet dat het nodig is en dat het moet, maar God wat doet dit zeer'

Heb je dat ook wel eens? Het gevoel dat je in een hele slechte film bent beland? Dat gevoel had ik vanochtend, toen ik huilend in de kantine van mijn school stond, terwijl ik de casemanager van mijn vader aan de telefoon had. Dat je die nare scène van verre al ziet aankomen, maar op het moment zelf denkt: ‘How the fuck did I ended up here?!…’

Het is bijna vier jaar geleden dat hij de diagnose dementie kreeg. Vier jaar, waarin er ups en downs waren en waarin we hem steeds meer zichzelf zagen kwijtraken. Vier jaar, waarin hij nog thuis woonde, maar waarbij we zagen dat het steeds moeilijker werd. Want het gruwelijke van dementie is dat het niet alleen het leven van de persoon kapot maakt die ziek is. Het maakt ook het leven kapot van de mensen die er het dichtste bij staan.

Ik hoor wat de casemanager tegen me zegt en ik begrijp haar. Het gaat niet meer, het lukt gewoon niet meer. Mijn moeder trekt het niet meer om de zorg van mijn vader op zich te nemen. Dus het is zo ver, ze gaat de aanvraag voor de WZD in gang zetten. En ik weet dat het nodig is en dat het moet, maar God wat doet dit zeer. Ze vertelt me dat hij vreselijk boos is geweest toen ze het er met hem over had en dat ze hoopt dat hij akkoord gaat. Zo niet, dan zal er een rechterlijke machtiging te pas aan moeten komen. Iets waarvan we het er beide over eens zijn, dat we dat willen voorkomen…

Als we opgehangen hebben, hoor ik haar woorden nog nagalmen in mijn hoofd: ‘Houd er rekening mee, dat hij waarschijnlijk binnen nu en een maand opgenomen zal worden…’

Maaike