'Als je knock-out wordt geslagen, blijf dan even liggen'

Als je knock-out wordt geslagen, blijf dan even liggen

In een wereld waarin we de hele dag “aan” staan, waarin hard werken, goed je best doen, en altijd maar doorgaan geprezen worden, klinkt het ergens best wel gek: even blijven liggen wanneer je knock-out wordt geslagen. En toch is het, zeker voor zorgverleners, misschien wel het allerbeste advies wat we maar kunnen krijgen.

Om de metafoor meteen maar even wat breder te trekken: als je “knock-out wordt geslagen” (ofwel: het is je even te veel of je trekt het even niet meer) wil dat niet zeggen dat je letterlijk “moet blijven liggen”. Zoals ik de metafoor opvatte is het echter wel heel helpend om niet meteen door te gaan en naar een oplossing te zoeken, maar juist even een (langere) pauze in te bouwen en stil te staan bij wat je nodig hebt. Om te reflecteren op waarom je “knock-out” ging, waar je behoefte aan hebt en hoe je in de toekomst kunt voorkomen dat je weer “knock-out” gaat.

Een voorbeeld: stel, je voelt je niet lekker. Je bent misschien al een paar dagen niet fit, hebt verhoging of zit er mentaal even doorheen. Wanneer meld je je dan zie? En als je je ziek meldt, binnen welke termijn ga je dan weer aan het werk?

Mijn ervaring is dat de meeste zorgverleners zich pas ziek melden wanneer het écht niet meer gaat. Wanneer ze echt niet meer in staat zijn om te werken. Of wanneer het niet meer verantwoord is voor de patiënten om wel aanwezig te zijn. Daarnaast zie ik ook dat ze zich het liefst zo snel mogelijk weer beter melden, zelfs als zijn ze nog (helemaal) niet volledig hersteld. (Herkenbaar?)

Maar wat nu als we even teruggaan naar die metafoor? Als we eens wat langer zouden “blijven liggen”? Als we ons op tijd ziek zouden melden, en onszelf dan ook écht de tijd zouden geven om te herstellen? Als we meer voor onszelf zouden gaan zorgen? En vaker stil zouden staan bij wat wij zelf als zorgverleners nodig hebben, in plaats van direct weer door te gaan en te focussen op de ander?

Ik durf te wedden dat we dan op termijn als vele grotere winnaars uit de bus zouden komen. En dat juist die mentaliteit een enorme aanzet zou zijn tot het verlagen van het ziekteverzuim, verminderen van personeelstekorten en – belangrijker nog – zelf veel lekkerder in ons vel te zitten.

Dus bij deze aan jou de uitnodiging: denk de volgende keer wanneer je geneigd bent om door te gaan weer eens even terug aan deze metafoor. Blijf net als die bokser in de boksring even liggen en gun het jezelf om bij te komen. Je doet jezelf, en je collega’s, er (uiteindelijk) een heel groot plezier mee!

Oh en p.s., mocht je nu nieuwsgierig zijn wat je hierbij kan helpen, beluister dan ook eens deze podcast!