Verpleegkundige Sylvia: ‘Ik wist dat ik de juiste beslissing had genomen’

Op haar 25e vertrok Sylvia naar Engeland. ‘Ik kreeg altijd een beetje de kriebels van mensen die 12,5 jaar jubileum vierden in het ziekenhuis en alleen maar op één plek hadden gewerkt. Er is veel meer dan alleen dat ene ziekenhuis en ik besloot om naar Engeland te vertrekken. Ik had een paar leuke series gezien, een beetje naïef misschien, maar ik dacht dat is wel wat.’ Zo gedacht, ging Sylvia naar Engeland en ging ze werken als verpleegkundige in het James Paget Hospital in Great Yarmouth.

Eerste ontmoeting

Het werken in Engeland vond Sylvia best pittig. Maar dat was voor haar niet het ergste. Ze had wel wat vrienden gemaakt maar toch voelde ze zich vaak erg eenzaam. ‘Door die eenzaamheid had ik toch besloten om terug naar Nederland te gaan. Omdat ik weg zou gaan was er een afscheidsfeestje. Mensen vanuit het hele ziekenhuis kwamen. Je hoefde maar een keer iets te zeggen dat er wat was en dan kwam iedereen. Op mijn afscheidsfeestje ontmoette ik toen Raj… Ik had hem al een paar keer in het ziekenhuis gezien en ik vond altijd dat hij er zo leuk uit zag!’ Voor Sylvia was het meteen liefde op het eerste gezicht.

Retourticket

Zelf was Raj heel verlegen dus besloot Sylvia om hem dan zelf eindelijk aan te spreken. Het klikte gelijk tussen de twee. Er was echter één probleem… Sylvia had nog maar vijf dagen en dan zou ze teruggaan naar Nederland. ‘Ik was meteen zo verliefd. Toevallig had ik wel een retourticket gekocht omdat dat goedkoper was. Ik ging toen terug naar Nederland. Terug naar mijn ouders en zonder een vaste baan. Toen besloot ik na één week weer dat ik terug wilde naar Engeland. Raj kwam me toen ophalen van het vliegveld. Ik was helemaal blij en ik wist dat ik de juiste beslissing had genomen.’

Onafscheidelijk

Vanaf toen waren Sylvia en Raj onafscheidelijk. ‘Ik werkte op de orthopedie en hij op de eerste hulp. Hij deed daar een chirurgische opleiding. Soms zag ik zijn handschrift in de patiëntendossiers die door werden verwezen naar de orthopedie. Dan werd ik al meteen blij en dacht ik van “Oh hij heeft hem opgenomen!”, dat vond ik altijd heel speciaal.’ De twee tortelduifjes konden geen genoeg van elkaar krijgen. ‘Het was heel erg cliché. Als hij bijvoorbeeld nachtdienst had, dan ging ik soms nog even langs. En hij belde ook weleens naar het werk om gewoon even hallo te zeggen. Ik vond zijn stem ook zo mooi. Ik adoreerde hem echt zo erg... Ik was zo verliefd!’.

Huwelijksbootje

Na een jaar verkering stapten Sylvia en Raj het huwelijksbootje in. In India is het zo dat de ouders meehelpen om de vrouw voor hun zoon uit te zoeken. ‘Ik vond het heel spannend. Ze hadden bepaalde punten waar ze naar keken. Ik kwam niet uit India en ik was geen arts... De eerste keer dat ik ze sprak was via de telefoon, maar wat zeg je dan? Mijn Engels was wel goed maar toch als je elkaar dan zo spreekt, dan zeg je toch de verkeerde woorden. Ik ontmoette ze voor het eerst in India toen we gingen trouwen. Ik was echt heel zenuwachtig en het was zo overweldigend. Maar ze zagen dat hij gelukkig was en toen was het ook goed.’

Zelfde afdeling

Op een gegeven moment zijn Sylvia en Raj in een ander ziekenhuis gaan werken. Hij ging toen op de röntgenafdeling werken als radioloog, en ook voor Sylvia was er op die afdeling een leuke functie als verpleegkundige. ‘We hebben samen aan de operatietafel gestaan. Dat was niet altijd even leuk. Je ziet namelijk ook wat iemand fout doet. Van je eigen man wil je natuurlijk dat hij het als beste doet. Maar het was soms wel grappig, met vragen kon hij ook bij mij terecht. Toen hij nog studeerde lag hij ook wel eens in bad en ging ik hem overhoren.’

Terug naar Nederland

Omdat de werkdruk in Engeland te hoog was, besloten Sylvia en Raj om samen naar Nederland te gaan. Hier kregen ze twee kinderen, een jongen en een meisje. Het huwelijk hield echter helaas niet stand. Raj werd ziek en verhuisde terug naar zijn vader in India. Toch kijkt Sylvia terug naar deze tijd en is ze dankbaar: ‘Ik heb een ontzettende leuke tijd met hem gehad. Ik heb twee super lieve kinderen en ik heb er echt geen spijt van. Het is heel vervelend hoe het is afgelopen maar we hebben wel een leuke tijd samen gehad.’

Ben jij weleens verliefd geweest op de werkvloer?