'Meneer begon luid te schreeuwen en sloeg wild met zijn armen om zich heen'

"Déjà vu"

Een tijdje geleden zijn er op de twee afdelingen van ons verpleeghuis twee cliënten overleden. Zij bevonden zich in de terminale fase en kregen via een infuus dormicum en morfine toegediend. Mij werd gevraagd om daarbij te assisteren. Ik was net begonnen op deze werkplek, dus had geen kennis van de bewoners en hun ziektebeeld.

Doordat de hulpvraag onverwachts kwam, was er geen gelegenheid om me even in te lezen in het dossier. Met mijn collega liep ik de kamer binnen en daar lag meneer X in de bekende foetushouding. Het vlindernaaldje werd door mijn collega geplaatst. Hij vroeg mij de handen van meneer vast te houden. Dit was nodig omdat meneer onrustig was, waardoor het anders onmogelijk zou zijn geweest om de naald te plaatsen.

Na de voorbereiding wilde mijn collega beginnen, maar meneer begon luid te schreeuwen en sloeg wild met zijn armen om zich heen. En precies op dat moment kreeg ik het te kwaad. Aan mijn collega liet ik het niet merken. Heb mijn taak netjes uitgevoerd. Maar op de gang kwamen de tranen.

Drie weken daarvoor was dit het lot van mijn vader. Ook hij kreeg sedatie door middel van dormicum en morfine. Voordat dit gebeurde, werd er uitgebreid afscheid genomen van elkaar. Maar de medicatie sloeg niet goed aan, dus werd mijn vader tussentijds een aantal keren wakker, schreeuwend en sloeg wild om zich heen. Ik sliep die nacht bij hem en vond het een emotionele en heftige ervaring. Je hoopt toch dat iemand in slaap blijft en rust vindt.

Bij het bed van deze meneer kreeg ik die dag een déjà vu. Het bewijs dat ook al ben je nog zo professioneel, je uiteindelijk gewoon een mens blijft. En gelukkig maar goed ook...