'Later als ik groot ben... Ik kan niet wachten en ik geniet er nu al met volle teugen van'

Dagboek van een dokter in spé: later als ik groot ben

‘Kom jij hier uit de buurt’, vraagt hij, terwijl hij wat rommelt aan het tafelblad van zijn rolstoel. Hij is dit weekend 89 geworden en ik ga op donderdagmiddag even bij hem langs om te kijken hoe het met hem gaat. ‘Nee, ik kom uit Nijmegen’, antwoord ik, terwijl ik zonder te kijken omgekeerd op de rollator wil gaan zitten die naast zijn bed staat. Op het moment dat ik mij afvraag of die rollator wel op de rem stond is het al te laat en donder ik nog nét niet met rollator en al om. Hij probeert zijn lach te verbergen, maar zijn pretogen spreken boekdelen. 'Maar wat kom je hier dan helemaal uit Nijmegen doen?’

‘Ik ben dokter in opleiding’, antwoord ik met een glimlach. Hij kijkt me aan met een brede grijns op zijn gerimpelde gezicht. ‘Dus je wordt dokter als je later groot bent?’ Ik moet lachen om zijn nieuwsgierigheid en zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. We praten over zijn ziekenhuisopname en zijn gezondheid, maar al snel hebben we het over zijn leven. Het vertelt honderduit over het werk wat hij vroeger met zo veel plezier deed en hoe trots hij is op zijn kinderen. Met een glinstering in zijn ogen vertelt hij dat zijn vrouw hem altijd zo eigenwijs vond en dat hij zo graag nog even tijd met haar door had willen brengen als hij die kans nog zou hebben gehad.

Aan het einde van het gesprek pakt hij dankbaar mijn hand met tranen in zijn ogen. ‘Misschien weet u het niet, maar de tijd die u voor mij neemt om te luisteren naar mijn verhaal is voor mij goud waard. Ik voel me gezien en een klein beetje minder alleen.’ Dit is het mooiste compliment wat iemand mij kan geven. Geneeskunde draait niet altijd om genezen en moeilijke ziekteprocessen. Vaak is de tijd nemen en luisteren naar het verhaal wat iemand te vertellen heeft nog veel belangrijker. Vrijdag tegen het eind van de middag ga ik nog even bij hem langs om hem te bedanken. Hij heeft mij een kijkje gegeven in zijn leven als patiënt. Maar meer nog heeft hij mij laten zien wie hij is als persoon. ‘Dag, dokter... dokter als je later groot bent’, zegt hij, terwijl ik de glimlach verborgen hoor in zijn stem. Ik draai me nog even lachend om in de deuropening en zwaai naar hem.

Hetgeen waar ik de afgelopen jaren zo naar uit heb gekeken is nu écht. Ik voel aan alles dat dit het werk is wat bij mij past. Dit is wat ik de rest van mijn leven met zo veel plezier ga doen. De dromen van een dokter worden nu écht werkelijkheid.

Later als ik groot ben... Ik kan niet wachten en ik geniet er nu al met volle teugen van.