Kerstherinnering van IC-verpleegkundige Nico – Een mysterieus kerstcadeau

Nico: ‘Als Intensive Care-verpleegkundige kunnen de dagen nogal verschillen. Soms is het rennen, blijft het maar doorgaan. Soms is het juist de rust waar het op aan komt.

Goed afscheid nemen

Helaas kunnen we niet altijd het tij keren en kan een patiënt niet meer verder behandeld worden. Stervensbegeleiding vind ik één van de belangrijkste en bijzonderste facetten van mijn vak. Een goed afscheid kunnen nemen van een dierbare, zodat in de tijd daarna het verlies een plek kan krijgen.

Bijzondere herinnering

Een late dienst, net voor Kerst, 2002. Ik was twee jaar gediplomeerd Fachpfleger Intensiv op de Intensiv Station (IC) in Mönchengladbach, Duitsland. Een oudere man lag op sterven. Hij bleek na een CT-scan een uitgezaaide tumor in de buik te hebben die niet meer te opereren was.

Alleen maar huilen

Zijn dochter en echtgenote konden enkel maar huilen en zaten verloren in de kamer, met wat afstand van het bed waar hun echtgenoot/vader in leven werd gehouden. Het beademingsapparaat en de medicatiepompen zorgden ervoor dat hij genoeg bloeddruk hield en gesedeerd bleef.

Momenten pakken

Tijdens die drukke avonddienst heb ik gelukkig toch momenten gevonden om bij hen te kunnen zijn, hun handen in die van hem te kunnen leggen. Ook vroeg ik ze wat hem zo’n dierbare man/vader maakte. Toen werd deze patiënt weer de persoon die ze kenden en liefhadden. De uren die volgden, waren meer ontspannen en veel werd bespreekbaar.

Mysterieus kerstcadeau

Na een weekje vrij had ik dienst met oud en nieuw. Een collega gaf me een kerstcadeautje met een mooie strik erom. Niemand had een idee van wie het kon zijn, het was bij de portier afgegeven en er stond geen afzender op.

Kerstengel

De geur van marsepein bij het openen. Een plat, wit, mathouten engeltje met zwarte stro-haren in een staart. En een kaartje erbij met de tekst:

‘Voor één der laatste engelen op aarde. Een fijne tijd met je gezin gewenst deze kerstdagen.’

Verlossende woord

Drie dagen later werkte eindelijk de collega die het doosje in ontvangst had genomen en mij kon vertellen wie het had gebracht: de echtgenote van de man met de tumor in de buik.

Brok in mijn keel

Ieder jaar met Kerst pak ik de engel weer uit bij het optuigen van de boom en voel ik nog steeds een brok in mijn keel. Kerst blijft een speciale tijd voor veel mensen, die gekoppeld is aan geborgenheid, knus met het gezin, familie of vrienden samenzijn. Als mensen juist dán afscheid moeten nemen van hun dierbare, staan die twee belevingen in schril contrast.

Bruggen bouwen

Wat ik steeds hoop te bereiken bij de begeleiding van familie/vrienden als een patiënt gaat overlijden, is een brug (verbinding) te kunnen bouwen, tussen hen die om het bed staan en degene die ze gaan verliezen. En dat in een klinische omgeving.

Eenzame Kerst

Het raakte mij destijds extra, omdat het voor mij persoonlijk een eenzame Kerst was, in de woorden van André Hazes ?. Mijn huwelijk was net daarvoor gestrand, en zo’n gebaar op dat moment kwam binnen. Deze casus met daarna dit engeltje komen daarom steeds weer in mijn gedachten.