'Je armen vol, je hart leeg en de wereld onder je voeten vandaan gezakt'

Beste patiënt, lieve moeder,

Ik was er bij toen je opgenomen werd in het ziekenhuis. En toen je de overlevingskansen van je ongeboren baby te horen kreeg. Ik was er toen je te horen kreeg dat je niet lang meer zwanger zal zijn, terwijl je pas 22 weken zwanger was. Ik heb aan je gedacht, toen ik je buiten het ziekenhuis in het zonnetje zag zitten, en toen ik na mijn dienst in de supermarkt een vrouw tegenkwam met een dikke, zwangere buik. Zij wel…

Ik dacht aan je toen ik je echtgenoot tegenkwam in de gang, en toen ik van een collega hoorde dat je nog steeds zwanger was.

Ik was er bij toen je net bevallen was van je prachtige, piepkleine dochter. Helaas was ze levenloos. 

Ik dacht aan je toen mijn collega vol trots de gipsafdrukjes van jouw dochters haar voetjes liet zien, waar ze veel moeite in had gestoken. 

Ik was vol bewondering toen je vroeg om mijn naam, om op te schrijven. Je wilde graag alle lieve zorgverleners onthouden, zei je, op een moment dat juist jij enorm egoïstisch mocht zijn.

Lieve moeder, ik dacht aan je toen je naar huis ging. Met een mandje waarin je dochter lag. Je armen vol, je hart leeg en de wereld onder je voeten vandaan gezakt.

Eerst samen naar huis, een dag later naar de begraafplaats. Ook op die dag dacht ik aan je. 

Beste patiënt, ik denk soms nog aan je.