Inspirerend: zij combineren hun werk in de zorg met hun passie

‘Ik noem het altijd de real life versus de fake world’

Linda (32), verpleegkundige op een revalidatieafdeling met jonge kinderen & styliste

‘Sinds een jaar werk ik op de Vroege Intensieve Neurorevalidatie. Daar liggen mensen die in een laagbewuste toestand zijn en nooit meer helemaal de oude worden. Een dankbare, maar ook zware functie. Naast verpeegkundige ben ik styliste. Achter de schermen bij fotoshoots en modeshows ben ik verantwoordelijk voor de aankleding van de modellen. De combinatie van deze twee vakken vind ik echt geweldig. Een van de twee loslaten, kan én wil ik niet. In de zorg kun je echt iets betekenen voor een ander en daar doe ik het voor. Als styliste heb ik van mijn hobby mijn werk gemaakt. Ik noem het altijd de real life versus de fake world. De zorg zet je weer even met beide benen op de grond. In beide banen kan ik ervoor zorgen dat mensen weer stralen. Wel op een heel andere manier, maar in allebei de gevallen herontdekken ze zichzelf als het ware weer.’

‘In de zorg liggen de verhalen voor het oprapen’

Elisa (32), verpleegkundige in de VVT & journalist

‘Als kind wilde ik al schrijver worden. Toch ging ik de opleiding verpleegkunde doen, simpelweg omdat ik niet goed wist hoe je schrijver werd. Zorgen voor anderen is een groot deel van wie ik ben. Iets wat er met de paplepel is ingegoten. Na mijn diplomering bleef er toch een knagend gevoel bestaan. Ik wilde schrijven! En het liefst over de zorg, want daar liggen de mooie, emotionele en heftige verhalen voor het oprapen. Precies dat zorgt ervoor dat het ene beroep voor mij het verlengde is van het andere. Door vooral over de zorg te schrijven, heb ik de kans om al die mooie verhalen een podium te geven. Bovendien kan ik als journalist binnen allerlei sectoren meekijken. Hierdoor ontwikkel ik mezelf nog meer als verpleegkundige. Ik heb een tijd volledig in de zorg gewerkt en had toen het idee dat er iets ontbrak. Werkte ik vervolgens fulltime in de journalistiek, miste ik de zorg weer. Want laatstgenoemde zorgt voor diepgang en voldoening in mijn leven. De huidige combinatie is daarom precies zoals ik voor ogen had en vult elkaar perfect aan.’

‘Zowel in de zorg als tijdens het koken is geen moment hetzelfde’

Hans (61), verzorgende IG op de psychogeriatrie & cateraar

‘Mijn werk als kok is eigenlijk noodgedwongen begonnen toen ik jaren geleden last van mijn rug kreeg. Ik kreeg binnen de zorgstelling waar ik werkte de mogelijkheid om de opleiding tot zelfstandig werkend kok en leermeester te volgen. Helaas werd deze functie na 21 jaar overbodig. Het is jammer dat er in de zorg zoveel wordt bezuinigd op voeding. Juist net op de plek waar mensen een goede maaltijd het hardst nodig hebben. Dat was voor mij een extra reden om als zelfstandig cateraar te beginnen. Eens in de zoveel tijd huurt mijn zorginstelling mij in voor een etentje of een grote barbecue. Ik vind het dan heerlijk om uren in de keuken te staan om cliënten en hun familie een heerlijk buffet voor te schotelen. Als kok ben je altijd zoekende naar nieuwe gerechten en ingrediënten en is het afwachten of het smaakt. In de zorg is het niet veel anders. Je weet nooit hoe een cliënt wakker wordt, hoe hij of zij gaat reageren. Als zorgverlener moet je daar ook creatief mee om kunnen gaan. Zowel in de zorg als tijdens het koken is geen moment hetzelfde. Dat maakt deze combinatie voor mij uiterst interessant en uitdagend.’