'In een vlaag van paniek had hij 112 gebeld'

Ik kwam binnen en hij begint te huilen. Zijn vrouw zat aan tafel en kijkt me met een afwezige blik aan. Ze heeft de ziekte van Parkinson en kan daardoor af en toe behoorlijk in de war zijn. Hij vertelt me snikkend wat er die nacht is gebeurd. Zijn vrouw was uit bed gegaan om naar te toilet te gaan. Echter was ze hierbij gevallen, waarna hij had geprobeerd om haar omhoog te helpen. Dit lukte hem niet. In een vlaag van paniek had hij 112 gebeld. De politie kwam. 'De agenten, die op de melding afkwamen, hadden haar zo van de grond', vertelt hij. Ondertussen had ze het niet meer op kunnen houden. De agenten zagen dit ook en zetten haar onder de douche. Nadat ze allebei wat waren bekomen van de schrik, legden de agenten haar in bed en hij had ze wel duizend keer bedankt voor de hulp.

Ik was nog niet zolang betrokken bij het gezin, dit was de tweede keer dat ik ze zag. Het was duidelijk dat we snel moesten schakelen. Naast de zorg die ik op dat moment kwam verlenen, ging ik het gesprek aan. Hij bleek al veel langer overbelast te zijn, zonder dat hij dit had durven te vertellen.

Tijdens het gesprek komen we tot de conclusie dat hier meer nodig is dan alleen een aanvraag voor alarmering (waardoor ze 24 uur per dag een zorgverlener kunnen bereiken met één druk op de knop). Hij moet worden ontlast, en dat kan alleen maar als zij niet thuis is. We praten over de mogelijkheden van dagbesteding, het inzetten van huishoudelijke hulp en het opstarten van zorg in de avonden. Ze hadden dit afgelopen tijd afgehouden, het was nog niet nodig. Nu zien ze beiden in dat het niet anders kan.

Een paar weken later kom ik weer bij ze. Er is veel veranderd. Ze gaat twee dagen in de week naar de dagbesteding, waardoor hij meer tijd heeft voor zichzelf. Daarnaast geeft de alarmering een veilig gevoel, voor allebei. De zorg is flink opgehoogd en ook dat ervaren ze allebei als prettig. Er is rust in huis. Hij lacht weer. Zij glimlacht tevreden.